Τρέχω να σε φτάσω




On the Road




Death Dancer


Eyes Shut




Heat ...and beach stories




Θαλασσοδρόμιον


"Μια όμορφη φωτογραφία δεν είναι απαραίτητα και καλή. Φυσικά ισχύει και το αντίστροφο." (ziskar)

"...αυτό που μένει είναι πως πρέπει να φωτογραφίζουμε για το είναι κι όχι για το φαίνεσθαι, και σχολιάζοντας φωτογραφίες συναδέλφων εκτός από το "φαίνεσθαι" να ασχοληθούμε και λίγο με το "είναι" γιατί έτσι γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι. Μόνο που για να ασχοληθείς με την ουσία χρειάζεται κόπος και μεγάλη επιμονή, μελέτη κτλ και πολύ λίγοι είναι διατεθειμένοι να μπουν σε αυτή διαδικασία..." (image)

Η σιωπή των αμνών (Silence of the Lambs)

_
Ο βοσκός, γοητευμένος από το ενδιαφέρον των δαιμόνιων Ζακυνθινών φωτογράφων, απομακρύνθηκε μαζί τους στους αγρούς περιχαρής και αλαλάζων στην τοπική διάλεκτο, "ζήτω η Μακεδονία!".
Ο σκύλος αμήχανος, κάπου στη μέση, δεν ήξερε τι να κάνει. Να ακολουθήσει το αφεντικό του ή να μείνει να προστατέψει το κοπάδι.
Τα πρόβατα κατέλαβαν το οδόστρωμα και έμειναν ακίνητα στη σειρά, επιδεικνύοντας μια παράξενη και εσωτερική πειθαρχία. Τα πλησίασα σιγά σιγά, ενώ οι φωνές του βοσκού και των παραληρούντων Ζακυνθινών μόλις και ακούγονταν.
Ξαφνικά έστρεψαν τα βλέμματά τους και με κοίταξαν, όλα μαζί, κατ' ευθείαν στα μάτια.
"Εσύ...τίνος παιδί εισαι? !!!"

Λυκόφως (Twilight )


"Είναι υποκειμενικά τα πράγματα όταν μιλάμε για τέχνη... υποκειμενικές οι κρίσεις και οι εκτιμήσεις... Ποιος θα ορίσει τα όρια της τέχνης..." και ένα σωρό τέτοια "πρωτότυπα" επιχειρήματα που έρχονται συνήθως να καλύψουν ασχετίλα, θράσος, αμάθεια, βλακεία.

Μόνο που δεν μιλάμε για τέχνη γενικά αλλά για φωτογραφία, με μια μικρή σχετικά ιστορική διαδρομή. Η κριτική σκέψη (που εναγωνίως θέλουν κάποιοι να ευνουχίσουν γιατί εύκολα αποκαλύπτει τη ρηχή ανεπάρκειά τους), δεν μπορεί φυσικά να ορίσει τα όρια της τέχνης, μπορεί όμως να την αναγνωρίσει, και, ακόμα καλύτερα, μπορεί να διακρίνει το ρηχό και το φτηνό, την ηλιθιότητα και τη βλακεία, την ασχετίλα, τις παρλαπίπες και τις κλισέ αερολογίες των παρασιτούντων καιροσκόπων.

Baby Vehicle


"υπάρχει,
μια απειροελάχιστη στιγμή,
ανάμεσα
στο άπειρα μικρό,ως το απέραντα μεγάλο
κι είναι ο νους μου.
Ο Νους,
ο οπλισμένος με τις παμφάγες αισθήσεις,
τις παραλύουσες αναμνήσεις
την αχαλίνωτη φαντασία
και τους πλανερούς συνειρμούς.
(jeanajean)

The World is Round


"Μου αρέσει που επικαλείσαι την πραγματικότητα για να μιλήσεις για το υπερβατικό. Μου αρέσει που η εικόνα σου θέτει ερωτήματα για το πώς χωρίς να καθηλώνει τις απαντήσεις, αφήνοντας τες να μετεωρίζονται άναρχα. Αφήνει κατα μέρος την αμετακίνητη βεβαιότητα του "είναι" και παίζει ένα τρυφερό παιχνίδι με το φωτογραφικό "φαίνεσθαι" των πραγμάτων. Μου αρέσει να υποψιάζομαι οτι εκμεταλλεύτηκες τον καθρέφτη για να αλλοιώσεις τις νόμιμες συμπαντικές γεωμετρίες και να φτιάξεις ένα φωτογραφικό παραμύθι." (Maria_CheGuevara)

Finish Line


«Αν ένας φωτογράφος θεωρεί ότι με το έργο του, από τη μια δημιουργεί ως καλλιτέχνης και από την άλλη εκπέμπει μηνύματα, τότε διαπράττει διπλό σφάλμα. Η φωτογραφία δεν μεταδίδει τίποτα πέραν ενός φορτίου συγκίνησης. Το μοναδικό μήνυμα βρίσκεται στην επιθυμία του πομπού να διοχετεύσει στο δέκτη την προσωπική του φόρτιση» (connico)

Συναμφότερον (Synamphoteron)


"...μα περισσότερο μου αρέσει που υπενθυμίζει πως δεν πέθανε η φωτογραφία, δεν χάθηκε σε τιποτένιες φόρμες/όγκους/φωτοσκιάσεις/παίγνια..." (jeanajean)

Reminiscence


"...βλέποντας τη δουλειά σου διακρίνω μια συνέπεια μια εμμονή στη φόρμα και το περιεχόμενο και μια επιμονή (κατά κάποιον τρόπο) σε ανθρώπινες και βαθιά συναισθηματικές ιστορίες , με αποτέλεσμα να είναι πλέον ορατό ότι έχεις πλάσει έναν δικό σου κόσμο , η μάλλον (και αυτό είναι πολύ σημαντικό) έχεις καταφέρει να μας μεταφέρεις στον δικό σου κόσμο." (eyesite)

A Soldier's Halfboot


Χθες συμπληρώθηκαν 35 χρόνια από την μαύρη εκείνη ημέρα που τα τουρκικά στρατεύματα εισέβαλαν στην Κύπρο, άρπαξαν το 36,4% του εδάφους της, στον πανέμορφο βορρά της, και εκτόπισαν πάνω από 170.000 πρόσφυγες στα νότια.

Τη θυμάμαι εκείνη την ημέρα, θυμάμαι το χάος της επιστράτευσης, τον πατέρα μου να φεύγει, την αγωνία ακούγοντας τα ραδιόφωνα, την ελπίδα, τη θλίψη...

Σ' αυτήν τη μνήμη αφιερώνω τη φωτογραφία και την ανάρτηση.

Grandson


"Πρόκειται γιά μιά απίστευτα σατανική σύλληψη. Αυτή είναι η φωτογραφική απεικόνιση του απείρου. Σκεφτείτε λίγο το παιχνίδι να καθρεφτίζεις ένα καθρέφτη και θα καταλάβετε τί εννοώ. Novus είσαι πραγματικά τρελλός." (Παύλος)

Teardrop




Arzentina



Η επιστροφή (The Return)




Underground



The Curious Dog




Αντικαπνιστικόν

Διάλειμμα για τσιγάρο...
Παρακαλείσθε να μην καπνίζετε εντός του ...ιστολογίου αυτού!

Μόνο στον εαυτό μου το επιτρέπω!

Studium - Unaire φωτογραφία


Για μια «ερωτική» ανάγνωση του punctum

Της Βίλμας Λαδοπούλου

... Ο Roland Barthes σπεύδει προς βοήθειά μας με το πολύ διάσημο έργο του Ο Φωτεινός Θάλαμος. Στην αναζήτησή του για την ουσία τής φωτογραφίας, διακρίνει σ' αυτήν την ταυτόχρονη παρουσία δύο στοιχείων: ένα το οποίο αποκαλεί studium, και ένα άλλο - δύσκολο να το ονομάσει - που το αποκαλεί punctum.
Το studium ανήκει στην περιοχή τού αναπαράξιμου. Είναι αυτό που αναγνωρίζει κανείς αμέσως σε μια φωτογραφία, είναι ενημερωτικό. Πληροφορεί για ένα γεγονός που συνδέεται με τη γνώση μας και την κουλτούρα μας, έχει αξία ντοκουμέντου. Είναι συνδεδεμένο με τις προθέσεις τού φωτογράφου, πάντοτε κωδικοποιημένο, δείχνει ένα κλειστό πεδίο, αντικειμενικό. Δείχνει επίσης μια ζωντανή πραγματικότητα, κοντινή και οικεία. Μας εισάγει εν κατακλείδι σ' αυτό που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε την μη απόσταση.
Αν το studium, λέει ο Barthes, δεν διαπερνάται από μια λεπτομέρεια (punctum), μπορεί να γεννήσει μια πολύ διαδεδομένη φωτογραφία, αυτήν που αποκαλεί unaire. Και είναι unaire, μας λέει, «όταν μεταμορφώνει με έμφαση την «πραγματικότητα» χωρίς να την αλλάξει, να την κλονίσει (η έμφαση είναι μια συνεκτική δύναμη): καμία διαμάχη, τίποτα έμμεσο, καμία ταραχή. Η unaire φωτογραφία έχει τα πάντα για να θεωρηθεί κοινότοπη, η «ενότητα» (unité) τής σύνθεσης είναι άλλωστε ο πρώτος κανόνας τής ευτελούς ρητορικής...». (2). Και συνεχίζει λέγοντας ότι μια από τις unaires φωτογραφίες είναι η πορνογραφική φωτογραφία.
Καταλαβαίνουμε εύκολα από αυτήν την περιγραφή τού studium, ότι αυτό πηγαίνει προς το θέμα της φωτογραφίας, την προφανή σημασία της, το κύριο νόημά της. Το studium εμφανίζεται σαν να ήταν η ίδια η πραγματικότητα τής φωτογραφίας...
(συνεχίζεται)

Περί punctum



Έχετε ποτέ αναρωτηθεί τι είναι αυτό που προσδίδει την ένταση σε μια καλή φωτογραφία?
Τι είναι αυτό που διαφοροποιεί με καλή φωτογραφία από μια κοινότοπη?
Τι είναι αυτό που εκ των πραγμάτων μόνο στη φωτογραφία μπορείς να βρεις?
Γιατί τελικά οι φωτογραφίες μας βγαίνουν ή καλύτερες ή χειρότερες απ' ότι προβλέπουμε?
Τι είναι αυτό που ερμηνεύει πρακτικά όσο τίποτε άλλο την αφηρημένη έννοια "ισορροπία φόρμας-περιεχομένου"?

Το περίφημο punctum (Roland Barthes - Ο Φωτεινός Θάλαμος)

Θα παραθέσω εδώ αποσπάσματα από το άρθρο της Βίλμας Λαδοπούλου, "Για μια «ερωτική» ανάγνωση τού punctum" στην ιστοσελίδα του Φωτογραφικού Κύκλου, αν και σας προτείνω να το διαβάσετε όλο. Ακόμα και αν δεν συμφωνείτε θα βοηθήσει πολύ τη φωτογραφική σας σκέψη.

(Ερώτηση κρίσεως: Υπάρχει punctum στην παραπάνω φωτογραφία, και αν ναι ποιό είναι?)

Maria_CheGuevara


Μου έκανε εντύπωση η ευαισθησία και η ευγένεια των φωτογραφιών της αλλά και του λόγου της.
Ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, πειραματίζεται συνεχώς σε νέους τρόπους έκφρασης, πολύ προσωπικούς και πολύ αυθενικούς. Οι δουλειά της μαρτυρά μια καθαρόαιμη καλλιτέχνιδα.
Απέχει εδώ και αρκετό διάστημα από τους κοινούς μας τόπους στο διαδίκτυο, κάπου χαθήκαμε αλλά δεν την ξεχνώ.
Μαρία είναι ήσυχα εκεί?

Περί φίλων φωτογράφων


Όπως έγραψα σε παλιότερη ανάρτηση θα αναφερθώ σε κάποιους φίλους φωτογράφους που γνώρισα μέσω του διαδικτύου.

Το πρώτο πράγμα που με έκανε να τους ξεχωρίσω ήταν η ιδιαίτερη δουλειά τους, οι φωτογραφίες τους. Οι φωτογραφίες όμως πάντα πληροφορούν, και πληροφορούν σωστά, για την προσωπικότητα του φωτογράφου.

Τους περισότερους τους συνάντησα, τους γνώρισα, φωτογραφίσαμε μαζί, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, αστειευτήκαμε, μελαγχολήσαμε και συζητήσαμε για ώρες, Ήταν όπως τους φαντάστηκα και ακόμα καλύτεροι σαν άνθρωποι.

Όμως το ιστολόγιο αυτό είναι κυρίως φωτογραφικό, οπότε δεν θα αρχίσω να σας περιγράφω με λόγια τις προσωπικότητές τους. Θα μιλήσουν καλύτερα οι φωτογραφίες τους γι' αυτούς.

Και επειδή προηγούνται οι κυρίες, θα ξεκινήσω με μια κυρία
που την θεωρώ αυθεντική καλλιτέχνιδα.

Μια αγαπημένη φωτογραφία


Δεν ανήκει σε κάποιον διάσημο φωτογράφο, την έχει βγάλει ο φίλος μου ο image, που προσωπικά τον θεωρώ πολύ καλό φωτογράφο.

Την φωτογραφία αυτή χρησιμοποιώ σαν avatar αφού με εκφράζει και ταυτίζομαι μαζί της όσο με τίποτε άλλο.

Όταν την πρωτοείδα ανατρίχιασα, καμιά σκέψη δεν υπήρξε στο μυαλό μου, μόνο μαγεύτηκα από το βλέμμα αυτής της τραγικής αλλά τόσο περήφανης φιγούρας που ξεπηδάει από τα σκοτάδια.

Πόσο μου αρέσει που το άλογο είναι θολό, κομμένο, παραμορφωμένο, πόσο "όμορφο" είναι!

Ψηφιακές δημιουργίες


Τι ωραία "φωτογραφία" έβγαλα ο μπαγάσας! Στο πρεβάζι ενός παραθύρου λιάζεται ένα γατί και μέσα από το παράθυρο ένας άλλος κόσμος. Ενα τοπίο, ένα ανέμελο παιδί, ένας περίεργος σκύλος που προσπαθεί να δει στον κόσμο του γατιού. Αν δεν βαριόμουνα μπορεί να έβαζα και ένα ποντίκι κάπου, που ξέρετε, ίσως και ένα πετεινό, και τότε η γατούλα νιάου-νιάου, το σκυλάκι γάου-γάου, το κοκοράκι κικι-ρι-κικιιι, να με θαυμάζω κάθε πρωί.

Μόνο που, δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτό το πράγμα δεν είναι φωτογραφία αλλά μια ψηφιακή ζωγραφιά.
Και αυτή η εμμονή, να ονομάζουμε αυτές τις εικόνες φωτογραφίες, και όσοι αρνούμαστε να τις δεχθούμε ως φωτογραφίες υποτίθεται ότι δεν τις θεωρούμε τέχνη...

Να το πω για μια ακόμη φορά λοιπόν, τέχνη μπορούν να είναι και μάλιστα πολύ ενδιαφέρουσα και συναρπαστική, καλλιτεχνικό έργο μπορεί να παραχθεί, φωτογραφίες δεν είναι, είναι ψηφιακές ζωγραφιές, κολάζ και ότι άλλο θέλετε που χρησιμοποιούν σαν πρώτη ύλη και φωτογραφίες.

Και θα με ρωτήσετε, εσύ γιατί επιμένεις τόσο σ' αυτόν τον διαχωρισμό σαν ένας φονταμενταλιστής μιας ορθόδοξης φωτογραφικής αγνότητας? Γιατί με όλες αυτές τις στρεβλώσεις της αληθινής υπόστασης της φωτογραφίας (τα δήθεν διευρυσμένα όρια της φωτογραφικής τέχνης) αυτή κινδυνεύει να χάσει εντελώς την δική της μοναδική ιδιαιτερότητά.

Ίσως η "καταδίκη" της φωτογραφίας ξεκίνησε από την στιγμή που θεωρήθηκε τέχνη και οι φωτογράφοι άρχισαν να προσπαθούν να την προσαρμόζουν στη "λογική" των άλλων καταξιωμένων εικαστικών τεχνών. Αυτή η τάση δημιουργεί σχολές, τεχνοτροπίες και τελικά πανομοιότυπα "έργα τέχνης" που κατακλύζουν σήμερα στο διαδίκτυο, βασισμένα στη "ζωγραφική αντίληψη" των δημιουργών τους και σε μια επικρατούσα αισθητική που ομογενοποιεί σαν κλώνους τις εικόνες.

Όμως η μεγάλη αξία της ταπεινής φωτογραφίας βρίσκεται αλλού, στην οπτικοποιημένη αντιληπτικότητα του φωτογράφου που μπορεί να διακρίνει ποιο κομμάτι της παραγματικότητας και πότε θα το αποσπάσει μεταμορφώνοντάς το με το μέσο σε φωτογραφία. Η αξία της φωτογραφίας στηρίζεται στο αυθύπαρκτο της στιγμής και στην αντιληπτικότητα (και όχι φαντασία) του φωτογράφου γιατί τη φωτογραφία την αποσπάς μέσα από την πραγματικότητα, δεν τη φτιάχνεις με τη φαντασία σου. Ο σουρεαλισμός του ντοκουμέντου της είναι ασύγκριτα πιο συγκινητικός και ουσιαστικός από τον σουρεαλισμό και της πιο δημιουργικής ανθρώπινης φαντασίας.

Γι' αυτό η συντιθέμενη μέσα στην πραγματικότητα καλή φωτογραφία έχει μια αγνότητα, μια ανεπανάληπτη ιδιαιτερότητα, μια ουσιώδη πρωτοτυπία, μια τρέλα αν θέλετε, που υπερβαίνει κατά πολύ οποιαδήποτε φτιαχτή εικόνα ζωγραφικής αντίληψης.

Αυτά φοβάμαι μήπως χαθούν στη νέα κουλτούρα των, κοινωνικά ελεγχόμενης αισθητικής και αντίληψης, ομογενοποιημένων, φανταχτερών, φτιαχτών εικόνων που τις αποκαλούμε φωτογραφίες.

Έγχρωμη (καημένη) φωτογραφία



Παρακολουθώ τις πρόσφατες αντιπαραθέσεις σε ένα thread του dpgr που το "πονάω" γιατί το ξεκίνησα προσωπικά πριν λίγα χρόνια. Και ο μόνος λόγος που το δημιούργησα ήταν για να στεγαστεί σε ένα χώρο η παραμελημένη μέχρι τότε έγχρωμη δημιουργική φωτογραφία.

Επίτηδες διάλεξα τότε τον βαρύγδουπο τίτλο "Έγχρωμη Καλλιτεχνική Φωτογραφία", με την ελπίδα ότι έτσι θα φιλτράρονται κάπως οι αναρτήσεις και δεν θα είχαμε παρέλαση καρτ ποστάλ και άλλων έγχρωμων αφελών εικόνων, κάτι που φρόντισα να διευκρινίσω και στο πρώτο μήνυμα του thread μαζί με παραδείγματα καλών "έγχρωμων" φωτογράφων.

Από κει και πέρα ο καθένας ανεβάζει ότι αυτός νομίζει "καλλιτεχνικό". Θεμιτό είναι αυτό, αφού δεν πρόκειται για εκθετήριο τελικών έργων αλλά ένα ακόμα χώρο προσπαθειών και έρευνας, συζήτησης και φωτογραφικής εμβάθυνσης μέσω αυτών.

Ακόμα πιο θεμιτό όμως και πολύτιμο είναι να ακούγονται γνώμες σαν του stefanos68, ο οποίος πολύ ευγενικά είπε ότι κάποιες τελευταίες φωτογραφίες απέχουν από τα ζητούμενα του thread. Και αυτή είναι απλά μια γνώμη που ο καθένας δικαιούται να καταθέσει και όχι κάποιο απόλυτο πόρισμα. Αλλά... ακολούθησε ένα σύνηθες μπάχαλο πάνω σε αυτονόητα πράγματα.

Γνώμη μου είναι πως ο καθένας μπορεί να ανεβάζει ότι θέλει (ανάλογα με το πόσο την ψάχνει, πόσο ασχολείται, πόσο του κόβει). Άστοχες επιλογές όλοι κάνουμε, και όχι μόνο στο thread της έγχρωμης. Όμως και ο καθένας μπορεί και πρέπει να λέει ελεύθερα τη γνώμη του. Γιατί αυτό κυρίως μας λείπει, ο λόγος και η κριτική σκέψη. Φωτογραφίες έχουμε χιλιάδες, οι γνώμες σκεπτόμενων φωτογράφων λείπουν και δεν πρέπει να φιμώνονται με άστοχες αντιδράσεις.

Δυστυχώς όμως, για μια ακόμη φορά επιβεβαιώθηκε ότι είναι δύσκολο να υπάρξει ένας στοιχειώδης φωτογραφικός διάλογος.
Κανείς δεν μπορεί ενδεχομένως να προσδιορίσει αντικειμενικά τι είναι "καλλιτεχνικό" ίσως όμως είναι εφικτό το αντίθετο, να αναγνωρισθεί το "μη-καλλιτεχνικό", τουλάχιστον σε κραυγαλέες περιπτώσεις.

Και στο τέλος πληροφορούμαστε πως υπάρχει μια παράλληλη καλλιτεχνική σχολή, η "πικτοριαλιστική"!!! Αναρωτιέμαι στην ιστορία της φωτογραφίας πού είναι καταχωρημένοι οι εκπρόσωποί της.

Η φωτογραφία, ως δημιουργική έκφραση και τέχνη, είναι μία, δεν υπάρχουν "είδη" και αυτό που την προσδιορίζει την καλλιτεχνική της αξία είναι η ύπαρξη περιεχομένου και όχι κάποια "τεχνοτροπία".

Φωτογραφία και διαδίκτυο


Η φωτογραφία λοιπόν ήταν η αιτία (ή η αφορμή αν θέλετε) για να μπλέξω με τον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου πριν από πέντε χρόνια. Αυτό ήταν κάτι που έφερε σημαντικές αλλαγές και επαναπροσδιόρισε σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητά μου.

Βέβαια αυτή επικοινωνία, μέσω του γραπτού λόγου, της ανωνυμίας και των ψευδωνύμων (nicknames, με τα οποία έχουμε ταυτιστεί πια τόσο που τα νιώθουμε σαν πραγματικά μας ονόματα), της "ασφάλειας" που προσφέρει η οθόνη (κάτι που προσδίδει στον ιντερνετικό λόγο μια άλλη δυναμική από τον συμβατικό λόγο της καθημερινότητας) και της νέας κουλτούρας του copy paste, έχει τελικά τη δική της "λογική", που μερικές φορές, τουλάχιστον στην αρχική, στην αρχάρια φάση μου, μου φάνταζε σαν λογική του παραλόγου. Και αυτό γιατί δεν μπορούσα να διακρίνω τη διαφορά με το real, νόμιζα ότι οι όροι του παιχνιδιού είναι ίδιοι. Παντελής έλλειψη ιντερνετικής εμπειρίας λέγεται αυτό, κάτι που με τον καιρό αποκτάται.

Ένας έντονος λοιπόν και πολύ ελκυστικός τρόπος επικοινωνίας, μια διαφορετική "λογική" στην επικοινωνιακή έκφραση, νέοι και πολύ ενδιαφέροντες άνθρωποι, και ένα νέο χωριό, ένα στέκι, το dpgr, μπήκαν στη ζωή μου και αναποδογύρισαν το πρωτόκολλό της.

Διευκρινίσεις



Όπως καταλαβαίνετε, όσοι παρακολουθείτε το Found Object, η υπόθεση αυτή αφορά κυρίως τη φωτογραφία και κάποιους φωτογράφους. Μια ταπεινή και "άλαλη" οπτική τέχνη και κάποιους ανθρώπους που την υπηρετούν. Ελπίζω πως ο "βουβός λόγος" των φωτογραφιών θα αναπληρώνει πολύ καλύτερα τη δική μου εκφραστική ανεπάρκεια. Ελπίζω πως η πρωτοτυπία τους θα καλύψει τις κοινοτοπίες μου.

Ο γράφων, όπως και οι περισσότεροι μέχρι στιγμής εμπλεκόμενοι, ασχολούμαστε με τη φωτογραφία. Αυτή λοιπόν είναι το σημείο αναφοράς, η φωτογραφία μέσω της οποίας εκφράζονται θεμελιώδεις δημιουργικές ανάγκες μας.

Η μαγεία της υπόθεσης έχει να κάνει ότι το αποτέλεσμα αυτής της δημιουργικής επιλογής, η φωτογραφία εν προκειμένω, ξεπερνά τελικά κατά πολύ τις ανθρώπινες συμβατικές ανάγκες που την δημιούργησαν και την έθρεψαν. Παρ όλα αυτά όμως, στην τελική, μεγαλύτερη σημασία έχουν πάντα οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους.

Pachinko


Συνυπάρξαμε για λίγο στην συντονιστική ομάδα του dpgr. Είναι αυτός που ένιωθα πως με καταλάβαινε περισσότερο από όλους και μαζί αποχωρήσαμε. Κάποια προσωπικά του γεγονότα μας έφεραν πιο κοντά. Τον πάω πολύ τον "Αυστραλό", καλό μυαλό, ισορροπημένο, θετικό και ακομπλεξάριστο άτομο.

Έβλεπα για μέρες το πνευματικό μου παιδί, τη "φωτογραφία της εβδομάδας" να μένει χωρίς ενημέρωση. Θέλησα παρορμητικά να ανεβάσω μία αλλά αμέσως συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι πια στην ομάδα και δεν έχω το δικαίωμα. Είχα στο νού μου συμπτωματικά αυτή που ανέβασε τώρα ο ziskar, την απίθανη φωτογραφία του Pachinko που με την άδειά του ας στολίσει και το Found Object.

Aυστραλέ, και γαμώ τις φωτογραφίες έβγαλες! Τα σέβη μου.

Χαιρετισμοί



Χαιρετίζω με χαρά και ικανοποίηση τους πρώτους επίσημους αναγνώστες του Found Object, καθώς και τα παιδιά που άφησαν σχόλια. Θέλω να ελπίζω ότι θα συναντιόμαστε συχνά και θα τα λέμε και στο μέλλον.

Φιλίες διαδικτύου



Η προηγούμενη ανάρτηση μου έδωσε την ιδέα, να αναφερθώ σε φιλίες που αναπτύχθηκαν μέσω του διαδικτύου.

Πριν μερικά χρόνια η σχέση μου με τον υπολογιστή ήταν απλά ανύπαρκτη, μάλωνα τα παιδιά μου όταν τα έβλεπα με τις ώρες μπροστά του και τα προέτρεπα να βγουν έξω, να ζήσουν την αληθινή ζωή. Η αλήθεια είναι ότι δέν είχα νιώσει έως τότε την ανάγκη αυτής της μορφής επικοινωνίας. Γυναίκα, παιδιά, σκυλιά, φίλους και δουλειά είχα, οπότε προς τι το virtual?

Για τις φιλίες πάλι πίστευα ότι χτίζονται με τον χρόνο, τρώγοντας ψωμί και αλάτι, και ότι όσο περνούν τα χρόνια τόσο πιο δύσκολα τις κατακτάς, και μένεις τελικά με τους παλιούς πιστούς σου φίλους.

Έκανα όμως λάθος, γιατί μέσω του internet γνώρισα πολύ αξιόλογους ανθρώπους που τους θεωρώ πραγματικούς φίλους. Έχω γράψει και μου έχουν ανταποδώσει υπέροχα πράγματα, πράγματα που στην πραγματική ζωή δεν υπήρχαν, συγκινητικά, και όταν τους συνάντησα και από κοντά οι εντυπώσεις ήταν ακόμα καλύτερες.

Γεια σου Μιχάλη!



Επιστρέφοντας αργά το βράδυ άνοιξα τον υπολογιστή και μπήκα στο ιστολόγιο, ελπίζοντας ότι μπορεί κάτι να γράψω και επειδή ξέρω ότι δεν είμαι σε κάτι πολύ καλός, δεν έχω σπουδαίο χιούμορ, δεν είμαι καλός αναλυτής των πραγμάτων, δεν, δεν, αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να πω που θα ενδιέφερε έναν άλλον άνθρωπο...

Και είδα το πρώτο μου μήνυμα, από τον Μιχάλη, έναν "διαδικτυακό" φίλο, που παρ' όλο που δεν τον έχω γνωρίσει τον εμπιστεύομαι. Πολύ χάρηκα... Παράξενο πράγμα το διαδίκτυο, η δυναμική του είναι πολύ μεγαλύτερη από τις εκτιμήσεις μου, και υπάρχει τελικά συναίσθημα... και σχέσεις, απίστευτο...

Δεν θα γράψω καμιά εξυπνάδα, στον Μιχάλη και στους φίλους που γνώρισα και συμπάθησα μέσω του πληκτρολογίου θα αφιερώσω αυτήν την ανάρτηση. Παιδιά, χάρηκα ειλικρινά που σας συνάντησα.

Found Object - Contact (novusgd@gmail.com)



Έτσι σκέφτομαι αυτό το ιστολόγιο, σαν ένα found object, που κάποιος αναγνώστης κάποτε θα βρει και θα το κρατήσει.
Δεν ξέρω πως θα πάει, δεν ξέρω σε τι θα μου χρησιμεύσει, δεν ξέρω αν θα χρησιμεύσει σε κάποιον άλλο, ακόμα δεν ξέρω γιατί στ' αλήθεια το δημιούργησα και τι θα γράφω. Σαν ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, χωρίς σκοπό, έτσι για τη μοναξιά του ταξιδιού και τα αναπάντεχα της διαδρομής.

Για οτιδήποτε θελήσετε να μου πείτε επικοινωνείστε μαζί μου ( novusgd@gmail.com) ή αφήστε εδώ το μήνυμά σας.



Όσοι από τους καλούς φίλους που παρακολουθούν το Found Object θέλουν, μπορούν να μου στέλνουν το δικό τους θέμα, είτε είναι φωτογραφία, λόγος ή μουσική, ή όλα μαζί, και αυτό θα αναρτάται στο ιστολόγιο.
Η αποστολή μπορεί να γίνεται στο novusgd@gmail.com ή υπό μορφή σχολίου με τη διευκρίνηση ότι είναι προς ανάρτηση.