Πέτρος Χρηστίδης


Ένας σημαντικός Φλωρινώτης φωτογράφος που έφυγε πρόσφατα από κοντά μας. Ο Πέτρος Χρηστίδης, δάσκαλος στο επάγγελμα, γεννήθηκε στο Αμύνταιο το 1947 όπου και έμενε. Με τη φωτογραφία ασχολείτο από το 1975.

Διετέλεσε μέλος της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας (ΕΦΕ) και ιδρυτικό μέλος της Φωτογραφικής Ομάδας ΡΟΕΣ της Λέσχης Πολιτισμού Φλώρινας. Δίδαξε φωτογραφία στις ΡΟΕΣ και στη ΝΕΛΕ Φλώρινας και Αμυνταίου. Έχει εκθέσει έργα του ατομικά και ομαδικά σε πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Πολύ γνωστή και πολυβραβευμένη δουλειά του τα "Πορτρέτα" του, όπου το πρόσωπο των μοντέλων αντικαθίσταται από φωτογραφία τους τραβηγμένη σε άλλο χώρο και χρόνο.

Περισσότερα εδώ.

Η πάλη των τάξεων


...Όχι τώρα εμείς θα αφήκουμε την πάλη των τάξεων ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει να ...πλέουνε σε... ένα τέτοιο και σε... ένα άλλο, σ' ένα... τι έλεγε ρε παιδί μου?

Και μετά πάει... έπεσε στο γκρεμό σύντροφε! Και πάει σαπέρα... κι έριξε και το καπέλο του... και πάει και η οργάνωση, κι αυτό και τ' άλλο... και καλά κρασιά! Και... καλός άνθρωπος ήταν σύντροφε, Θεός σχωρέστον!

Untitled


Είναι για γέλια...


Αφιερωμένο στους νέους


Την αγαπάω αυτή τη φωτογραφία... Τη βαρέθηκα αυτή τη φωτογραφία...
Που με κρατάει αγκυλωμένο σε θέματα, φόρμες και ποιητικά περιεχόμενα.

Τη φύλαγα στις αγαπημένες φωτογραφίες, που δεν τις εξέδιδα σαν τις "κοινές" στη δημοκρατική κρίση του κοινού...
Την πούλησα όμως κι αυτή, την τελευταία, για λίγα σχόλια, μήπως ξεφτιλιστεί στα μάτια μου και τη ξεπεράσω, κι απαλλαγώ από την κατάθλιψή της.

Βαρέθηκα τους γέρους, τους παλιούς και τα θλιβερά μας στερεότυπα. Βαρέθηκα τις ψόφιες μας φωτογραφίες, μοιάζουν με πτώματα διατηρημένα με καλλιτεχνική φορμόλη.

Οι δικές σας ματιές είναι οι ζωντανές και οι φρέσκες. Μη γίνετε σαν κι εμάς, κάντε μας εμάς σαν κι εσάς.

Είμαι σε πόλεμο με το προφανές


Πανηγύρι Αη Συμιού (Μεσολόγγι)





Τέχνη για το λαό


Δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη για τις άλλες τέχνες, δεν είμαι ιστορικός της τέχνης, μόνο ξέρω πως ο λαός συνάντησε τον Χατζιδάκη ή πάει στο θέατρο (με ότι κι αν σημαίνουν αυτά). Εκεί που μπορώ να μιλήσω κάπως καλύτερα είναι για τη φωτογραφία. Και αναρωτιέμαι...

Όταν έχω ξεστραβωθεί τόσα χρόνια να βλέπω χιλιάδες φωτογραφίες, να διαβάζω περί φωτογραφίας, να διαβάζω συνεντεύξεις φωτογράφων, άρθρα θεωρητικών, να συζητώ σχεδόν καθημερινά...

Παράλληλα βγάζω φωτογραφίες και μέσα στις χιλιάδες που έχω τραβήξει ανακαλύπτω πόσο δύσκολο είναι να βρω δυο τρεις σημαντικές...
Και μετά από όλα αυτά καταλαβαίνω ακόμα πιο καθαρά πόσο δυσκολεύομαι να προσεγγίσω αυτήν την τέχνη...

Τότε ποιος λαός, με τι φωτογραφικές προσλαμβάνουσες? Νομίζω πως αυτές οι γενικεύσεις (τέχνη για το λαό ή τέχνη για την τέχνη) είναι τελείως αστείες, ύστερα ευφυολογήματα στις πλάτες της τέχνης.

Όπως δεν υπάρχει συλλογική συνείδηση παρά μονάχα ατομική έτσι δεν υπάρχει και συλλογική άποψη, συλλογική αισθητική, συλλογική κρίση. Η σχέση του καθενός με την τέχνη είναι ατομική όπως ατομικές είναι οι συνειδήσεις. Αυτό που χρειάζεται ο λαός είναι παιδεία και ο καθένας θα αναπτύξει μόνος του την προσωπική του σχέση με την τέχνη.

Αφιερωμένο στους παραμυθάδες


Ο Κακός ο Λύκος και η Κοκκινοσκουφίτσα
(η εκδοχή του Λύκου)

Το δάσος ήταν το σπιτικό μου. Ζούσα εκεί και νοιαζόμουν γι’ αυτό. Προσπαθούσα να το διατηρώ τακτικό και καθαρό.

Κάποτε, μια ηλιόλουστη μέρα, ενώ προσπαθούσα να συμμαζέψω κάτι σκουπίδια που είχε παρατήσει ένας κατασκηνωτής, άκουσα βήματα. Πήδηξα πίσω από ένα δέντρο και είδα ένα μικρό κορίτσι να έρχεται από ένα μονοπάτι, κρατώντας ένα καλάθι. Μου φάνηκε ύποπτη από την αρχή γιατί φορούσε αστεία ρούχα ολοκόκκινα, και το κεφάλι της ήταν καλυμμένο με μια κουκούλα σαν να μην ήθελε να την αναγνωρίσουν.

Φυσικά, την σταμάτησα για να ερευνήσω το ζήτημα. Την ρώτησα ποια ήταν, πού πήγαινε, από πού ερχόταν κλπ. Μου είπε μια ιστορία για κάποια γιαγιά, που πήγαινε να την επισκεφθεί και να της πάει φαγητό.

Φαινόταν βασικά έντιμο άτομο, αλλά βρισκόταν στο δάσος μου και έδειχνε ύποπτη μ’ αυτά τα ρούχα. Έτσι αποφάσισα να της δείξω πόσο σοβαρό ήταν να εισβάλλει έτσι, χωρίς ειδοποίηση, ντυμένη αστεία.

Την άφησα να συνεχίσει αλλά έτρεξα πριν από αυτήν στο σπίτι της γιαγιάς της. Όταν συνάντησα την συμπαθητική γριούλα, της εξήγησα το πρόβλημά μου και συμφώνησε ότι η εγγονή της χρειαζόταν ένα μάθημα. Η γριούλα συμφώνησε να κρυφτεί ώσπου να την φωνάξω. Έτσι, κρύφτηκε κάτω από το κρεβάτι. Όταν έφτασε το κορίτσι, την κάλεσα να μπει στην κρεβατοκάμαρα όπου βρισκόμουν στο κρεβάτι ντυμένος σαν τη γιαγιά. Το κορίτσι ήλθε, με τα κόκκινα μαγουλά της, και είπε κάτι άσχημο για τα μεγάλα μου αυτιά.

Με είχαν προσβάλει κι άλλοτε και έτσι προσπάθησα να πω κάτι θετικό. Είπα ότι, ίσως, τα μεγάλα μου αυτιά, μου επέτρεπαν να την ακούω καλλίτερα. Δηλαδή έδειχνα ότι την συμπαθούσα και ήθελα να προσέχω αυτά που λέει. Αλλά έκανε άλλο ένα καλαμπούρι για τα γουρλωτά μου μάτια. Τώρα καταλαβαίνετε πώς άρχισα να αισθάνομαι γι’ αυτό το κορίτσι, που έβαζε ένα ευγενικό προσωπείο, αλλά ήταν τόσο κακοήθης.

Παρ’ όλα αυτά, έχω την τακτική να γυρίζω και το άλλο μάγουλο, και της είπα ότι τα γουρλωτά μου μάτια με βοηθούν να την βλέπω καλλίτερα. Η επόμενη προσβολή στ’ αλήθεια με νευρίασε. Έχω κάποιο σύμπλεγμα για τα μεγάλα μου δόντια κι αυτό το κορίτσι έκανε μία προσβλητική παρατήρηση. Ξέρω ότι θα έπρεπε να μην χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά πήδηξα από το κρεβάτι και της φώναξα πως τα μεγάλα μου δόντια ήταν χρήσιμα για να την φάω καλλίτερα.

Τώρα ας είμαστε ειλικρινείς, κανείς λύκος δεν θα έτρωγε ποτέ ένα κορίτσι, όλοι το ξέρουν αυτό, αλλά αυτό το τρελοκόριτσο άρχισε να τρέχει γύρω-γύρω ουρλιάζοντας κι εγώ προσπαθούσα να την φτάσω για να την ηρεμήσω.

Έβγαλα και τα ρούχα της γιαγιάς, αλλά αυτό φάνηκε να χειροτερεύει τα πράγματα. Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε με δυνατό κρότο και ένας μεγαλόσωμος τύπος στεκόταν εκεί με το τσεκούρι του. Τον κοίταξα και κατάλαβα ότι είχα βρει τον μπελά μου. Υπήρχε ένα ανοιχτό παράθυρο πίσω μου και την κοπάνησα...

Θα ήθελα να μπορούσα να πω πως εδώ τελειώνει η ιστορία. Όμως, αυτή η γριούλα γιαγιά ποτέ δεν είπε την δική μου πλευρά της κατάστασης. Σύντομα κυκλοφόρησε η φήμη ότι ήμουν κακός και μοχθηρός. Όλοι άρχισαν να με αποφεύγουν. Δεν ξέρω τι έγινε το κοριτσάκι με τα αστεία κόκκινα ρούχα, όμως, εγώ δεν έζησα από τότε καλά. Έτσι αποφάσισα να σας γράψω την ιστορία μου.

Με εκτίμηση

Ο Κακός ο Λύκος

ΥΓ: Η καμηλοπάρδαλη μου λέει ότι θα δώσει δημοσιότητα στο θέμα, θα με βγάλει λέει στο βλογ της. Λέτε να γίνει κάτι?

(Το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας από την πλευρά του λύκου, υλικό εκπαίδευσης στα ανθρώπινα δικαιώματα της Νίκης Ρουμπάνη)

Γειαααααα!



Γιατί ρε βλάκα?




Ο οδηγός, ο εισπράκτορας και ο γιατρός


Κάποτε ήταν ένα παλιό λεωφορείο, εκτελούσε νυχτερινά δρομολόγια σε άγονες φωτογραφικές γραμμές. Είχε έναν οδηγό, έναν εισπράκτορα και έναν επιβάτη, το γιατρό...