"Εν Τάξει"... Δημήτρη


Μια τάξη επικρατεί στην εικόνα, οριζόντιες λωρίδες από το τοιχάκι, τη λίμνη, τα βουνά, και ένα ζευγάρι αγαπημένο δίπλα-δίπλα, στοργικά έσμιξε, το "αρσενικό", με δανεικό φαλλικό σύμβολο το κολωνάκι, λίγο πιο ψηλό, πιο ευθυτενές, πιο "κλειστό" στέκει προστατευτικά θαρρείς, και μόνιμα πλέον, δίπλα στη σύντροφό του.

Ανταποκρίνομαι φίλε μου Δημήτρη (mitsosmt01) στην προτροπή σου να γράψω κάτι. Σημαντικές επαγγελματικές αλλαγές (μετάθεση από Πτολεμαΐδα, νέο ιατρείο στη Φλώρινα, φτου κι από την αρχή λοιπόν... αλλά και ανανέωση, και σμίξιμο καθημερινότητας με τους αγαπημένους μου) μου στέρησαν το χρόνο να ανανεώσω το ενδιαφέρον σου. Χαίρομαι και με τιμά που με παρακολουθείς και είθε κάποτε να τα πούμε (και να τα πιούμε) και από κοντά.

Είμαι εντάξει πλέον Μήτσο μου, είμαι εντάξει...

Εν τω μεταξύ ετοιμάσου να απαντήσεις στη βασική και θεμελιώδη ερώτηση που θα σου τεθεί σε μια επόμενη ανάρτηση: "Which side are you on?"...

The Politician




Why so lonely?




Fortino Samano


Φωτο: Agustin Victor-Casasola.

O Fortino Samano, Μεξικανός υπολοχαγός του Ζαπάτα, εκτελέστηκε το 1917 απ' τον ομοσπονδιακό στρατό. Η φωτογραφία απεικονίζει τη στάση του απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα όταν, δευτερόλεπτα πριν την εκτέλεσή του, ζήτησε ένα τσιγάρο και πόζαρε ακουμπισμένος σε ένα πέτρινο τοίχο, χαμογελώντας άφοβα στο φακό του Agustin Victor-Casasola.


Αυτός ο σπουδαίος άντρας, που ξεπέρασε και περιγέλασε το θάνατο, ενέπνευσε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να γράψει ένα τραγούδι. Οι στίχοι του τραγουδιού αυτού μοιάζουν με σύντομο θεατρικό σκετσάκι σε τρεις πράξεις και με τρεις διαφορετικούς αφηγητές, τον ίδιο τον Σαμάνο, τον εκτελεστή και ...το τσιγάρο του.


Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται:
"Είμ' ό,τι δεν έζησα. Είμαι η βροχή που θα ‘ρθει
να δροσίσει άγνωστων γυναικών το κορμί.
Βράδυ, στα κρεβάτια τους, θα στενάζουν ξαναμμένες:
"Ποιος Σαμάνος έφερε τούτη την βροχή;"

Ο στρατιώτης με το όπλο σημαδεύει και σκέφτεται:
"Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ό,τι έχει ζήσει.
Είμαι ένας μικρός Θεός, είμαι ένα στοιχειό.
Πάνω από το αίμα του, αύριο εδώ, την ίδια ώρα,
ερπετά θα σέρνονται, όπως κάνω κι εγώ..."

Το τελευταίο τσιγάρο και εκείνο σκέφτεται:
"Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν.
Ο καιρός θα χάνεται, ώσπου κάποιο από αυτά θα φωνάζει liberta!
Κι όπως θα κοιτά τις κάννες, θα βρεθώ στα χείλη του
σαν τσιγάρο ξανά..."

Nature



Legs


Φωτογραφικά κλισέ


Φωτογραφία: Νίκος Οικονομόπουλος

Φωτογραφικά κλισέ: Ο καπνός που σκέπασε το πρόσωπο του καπνιστή, μια εικόνα που κρύβει το πρόσωπο του μεταφορέα της στο δρόμο (copyright: Ν. Οικονομόπουλος).
Ο περαστικός που από το σκοτάδι μπήκε σε μια σχισμή φωτός (Bresson), μια κολώνα που κρύβει το σώμα ενός περαστικού.
Το τρομπόνι ή κάποιο άλλο αντικείμενο (μπαλόνι, σημαία) που έκατσε μπροστά στη φάτσα του ανθρώπου (Robert Frank).
Μια σκάλα που κάποιος/οι την ανεβαίνουν/κατεβαίνουν (Kertesz), κλπ κλπ.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω πως δεν εννοώ, και δεν υπάρχουν φυσικά, κλισέ θέματα. Αυτό που σίγουρα υπάρχει είναι οι κλισέ φωτογραφικές υλοποιήσεις (βλέπε αντιγραφές) που αφορούν συνήθως αποσπασματικά και επιφανειακά γνωστά φορμαλιστικά ευρήματα.

Αναφέρομαι δηλαδή στην αντιγραφή κάποιων πασίγνωστων οπτικών ευφυολογημάτων, σπουδαίων φωτογράφων και σπουδαίων φωτογραφικών έργων (όπως το παραπάνω), που, πρώτον, ήταν πρωτότυπα και, δεύτερον, ήταν το κερασάκι στην τούρτα συγκροτημένων φωτογραφιών (η φωτογραφία δεν ήταν μόνο αυτά αλλά καί αυτά).

Το να βγάλω μια φωτογραφία κυνηγώντας ένα τέτοιο γνωστό και πολυεφαρμοσμένο κολπάκι, καταλήγει συνήθως σε μια επιφανειακή μίμηση, χωρίς ουσία και φωτογραφικό βάθος. Μιμούμαι ουσιαστικά μια χειρονομία χωρίς να αρθρώνω την αντίστοιχη ομιλία.

Οι "δρομάδες" τύπου Winogrand συχνά κάνουν το ίδιο λάθος. Μιμούνται την φόρμα του Winogrand (που ήταν η δική του φόρμα, αυτός τη βρήκε, και αφορούσε συγκεκριμένη εποχή και συνθήκες) αλλά στις φωτογραφίες τους απουσιάζει πχ ο σαφής πολιτικός λόγος του μακαρίτη. Απουσιάζει δηλαδή ένας σύγχρονος φωτογραφικός λόγος, που ξεδιπλώνεται και αφορά το σύνολο μιας συνεχούς και συνεπούς δουλειάς, και καθορίζει εν τέλει και τη φωτογραφική ταυτότητα των σπουδαίων φωτογράφων. Ο Winogrand ήταν κάτι πολύ περισσότερο και βαθύτερο πίσω από τη βιτρίνα των στραβών οριζόντων και των τακτοποιημένων περαστικών.

Οι μεγάλοι αυτό κατάφεραν, ο καθ' ένας, αν προσέξετε, παρά τους επηρεσμούς που φυσικά πάντα υπήρχαν, κατάφερε και βρήκε μια πρωτότυπη και προσωπική φόρμα που χαρακτήριζε ένα συνολικό σώμα δουλειάς και όχι μεμονωμένες φωτογραφίες.

Με κάθε καλή διάθεση τα γράφω αυτά προς όλους όσους προβληματίζονται πάνω στη φωτογραφία και τους προτρέπω να ανακαλύψουν την δική τους προσωπική φόρμα και τα δικά τους οπτικά παιχνίδια. Τότε και η σκάλα και η σχισμή του φωτός και όλα τα θέματα θα εχουν μια προσωπική και αναγνωρίσιμη μορφή.

Discus




Outsider




Family Snapshot




Jindřich Štreit (Φωτογραφία της ζωής)


Ο Jindrich Streit είναι ένας Τσέχος φωτογράφος που γεννήθηκε το 1946 στη Μοραβία της τότε Τσεχοσλοβακίας.
Δεν είναι στις προθέσεις αυτής της ανάρτησης ένα εκτενές άρθρο γι' αυτόν το φωτογράφο, και όσους τυχόν ενδιαφέρονται θα τους παραπέμψω στο εξαιρετικό αφιέρωμα του Χρίστου (momos) στο dpgr.
Ο λόγος της ανάρτησης είναι για να επισημάνω κάποια πολύ σημαντικά για μένα στοιχεία που αφορούν την "αληθινή φύση" της φωτογραφίας και που μετουσίωσε με τον καλύτερο τρόπο αυτός ο φωτογράφος (που μας σύστησε ο momos και με παρακίνησε να γνωρίσω καλύτερα ο Jonnek).

Φωτογραφία της ζωής (μας), λέγεται αυτή η αλήθεια. Ο ίδιος ο Jindrich Streit μας λέει:
«Δεν περπατώ στους δρόμους μιας πόλης φωτογραφίζοντας τυχαία άτομα. Θέλω να γνωρίζω κάτι για τους ανθρώπους που φωτογραφίζω. Κι αυτοί με τη σειρά τους να γνωρίζουν κάτι για εμένα. Έτσι υπάρχει ένα είδος αλληλοεπίδρασης»
«Το να φωτογραφίζεις μια φωτιά ή μια απεργία είναι σίγουρα ελκυστικό. Το να φωτογραφίζεις όμως δυο ανθρώπους στο μεσημεριανό τους αυτό είναι αληθινή τέχνη..»

Φωτογράφιζε λοιπόν στο χωριό του, δεν φωτογράφιζε αγνώστους αλλά ανθρώπους με τους οποίους ήδη είχε μια σχέση, δεν κυνηγούσε τα γεγονότα αλλά τις ανθρώπινες καθημερινές στιγμές, και έβγαλε σπουδαίες φωτογραφίες.

Γιατί τα αναφέρω αυτά. Μα ως προτροπή για να τον "μιμηθούμε", υιοθετώντας, όχι βέβαια το στυλ του, αλλά τη φιλοσοφία του. Να σταματήσουμε να είμαστε παρατηρητές και καταγραφείς αγνώστων ανθρώπων και αγνώστων στιγμών. Να διεισδύσουμε στην καθημερινότητά μας και να φωτογραφίσουμε την ίδια τη ζωή, έτσι ώστε οι φωτογραφίες μας θα έχουν κάτι που πολλές στερούνται. Μνήμες, μνήμες της ζωής μας, ναι αυτές τις ίδιες μνήμες που έχουν και οι σπουδαίες παλιές αναμνηστικές. Ακόμα και αν δεν καταφέρουμε ποτέ να κάνουμε κάποιες σπουδαίες (για τους άλλους) φωτογραφίες, σίγουρα θα είναι πολύ σημαντικές για μας.


Σύνδεσμοι: Jindřich Štreit (προσωπική του ιστοσελίδα), Jindřich Štreit-Talent ART
DPGR: Αφιέρωμα στον Jindrich Streit, από τον Σαπρίκη Χρίστο (momos)