Οι ερμηνείες των εικόνων


Το λάθος που κάνουμε συνήθως όταν βλέπουμε μια καλή φωτογραφία είναι να προσπαθούμε να την ερμηνεύσουμε. Και ακόμα περισσότερο όταν μια φωτογραφία εμπεριέχει σύμβολα που δείχνουν να ζητούν αποκωδικοποίηση.

Αυτή είναι μια παγίδα και αδικεί τη φωτογραφία. Παγίδα στην οποία αν πέσει ο δημιουργός θα κάνει μια ρηχή εννοιολογική φωτογραφία, παγίδα που αν πέσει ο θεατής δεν θα "δει" και δεν θα απολαύσει ποτέ την βαθιά οπτική της μαγεία, παρά θα ψάχνει για κρυπτογραφημένα κείμενα που θα προσπαθεί αγωνιωδώς να αποκρυπτογραφήσει

Είναι άδικο για την (καλή) φωτογραφία αυτό, είναι άδικο να την αντιμετωπίζουμε σαν ένα μυστικό κώδικα που παραπέμπει σε κάποιο λογικό νόημα, που τελικά είναι έξω από αυτή.

Η φωτογραφία είναι σαν ένα όμορφο όνειρο, και παρ' όλο που όταν κοιμόμαστε το "βλέπουμε" και το απολαμβάνουμε, όταν ξυπνάμε θέλουμε να το εξηγήσουμε.

Το φωτογραφικό έργο (πρέπει να) κινείται πέρα από σύμβολα και σημαινόμενα, (να) έχει ένα βαθύτερο και αυτόνομο περιεχόμενο. Πέρα από τις ερμηνείες και πάνω από τις ερμηνείες. Ένα αληθινό περιεχόμενο απευθύνεται κατ' ευθείαν την ψυχή και όχι στον εγκέφαλο.

Το έργο είναι ένα αδιαίρετο κράμα και οι αλήθειες του περιεχομένου, αλήθειες που δεν έχουν ισοδύναμο λόγου, δεν διαβάζονται αλλά νιώθονται, στη διαδικασία μιας οπτικής απόλαυσης που προκαλεί συγκίνηση.

Ο θεατής που προσπαθεί να ερμηνεύσει μια εικόνα δεν θα μπορέσει να μπει στο νόημα του οπτικού ποιητικού της λόγου, αναζητώντας μονίμως έναν πεζό και εύπεπτο εννοιακό λόγο, ένα σενάριο. Χάνει έτσι την αληθινή απόλαυση και στην ουσία αυτό που επιδιώκει είναι να την ελέγξει στη βάση του "τι ήθελε να πει ο ποιητής". Και θα "φύγει" γρήγορα, ενδεχομένως και ικανοποιημένος που το κατόρθωσε, χωρίς όμως να ξέρει ότι στην ουσία ακούμπησε μόνο τον έξω, τον επιφανειακό χιτώνα της και δεν ένιωσε τα βαθειά κρυμμένα μυστικά της.

3 σχόλια:

  1. ναι novus, ετσι πρεπει να βλεπουμε τις φωτογραφιες.
    απ την αλλη μ αρεσει το ''κουτσομπολιο'' σε μια φωτογραφια. ειτε απ τον ιδιο τον φωτογραφο, ειτε απο τον οποιονδηποτε.
    απ το πρωι που ξυπναμε μεχρι το βραδυ ακουμε ενα σωρο ανοησιες και ελαχιστα καλα. ειναι πιο ευκολο πιστευω να ''δυναμωσουμε'' τα φιλτρα μας παρα να ''βουλωσουμε'' στοματα.

    ειχε πει ο milyb σε μια φωτογραφια(μου)...
    ''Αυτή για μένα είναι μια εξαιρετική φωτογραφία(δεν εχει σημασια ποια), πέρα από τα αστεία και κακώς πρωτοεμφανίστηκε μόνο και μόνο για να διακωμοδίσει μια κατάσταση εδώ στο site(dpgr). Πιστεύω ότι τα καλά πράγματα όμως δεν χάνουν την αξία τους όπου κι αν παραπέσουν''

    φυσικα πολυ καλυτερα το εχει πει ο André Malraux=Ξέρετε γιατί χαμογελάει η Τζοκόντα; Γιατί όσοι τής έχουν βάλει μουστάκια έχουν πεθάνει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. παυλε, η χρησιμοτητα της ηλιθιας χρησιμοτητας, κατα την γνωμη μου παντα, ειναι να αντεξει ενα εργο το ''ξεβρακωμα''(ορος ενος για μενα-φιλου)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γιώργο επειδή η τελευταία παράγραφος του προηγούμενου έχει μιά ασυνταξία σε παρακαλώ αντικατάστησέ το με αυτό.Καλή σου μέρα.Καιγόμαστε.

    Μήπως αυτό Novus οφείλεται στο ότι από παιδάκια του δημοτικού κι όλας, με αυτό τον τρόπο μας έμαθαν να αντιμετωπίζουμε την Τέχνη ? Δεν θυμάσαι που μόλις βλέπαμε μπροστά μας ένα απόσπασμα λογοτεχνικού κειμένου ή ένα ποίημα, το μόνο που ενδιέφερε τον δάσκαλό μας ήταν να βρούμε τα "καλολογικά" στοιχεία, τις παρομοιώσεις, τις "ωραίες προτάσεις" και στο τέλος, το πιό χυδαίο απ΄όλα, την "Κεντρική Ιδέα" ? Δεν θυμάσαι που αντί να μας μάθουν πώς να αφεθούμε στην ηδονή της αίσθησης και να μάθουμε να ζούμε το παραμύθι του έργου, μας ανάγκαζαν σε μιά ηλίθια ανατομία του, μιά "ανατομία" η οποία αφαιρούσε και τον τελευταίο χυμό του? Δεν θυμάσαι που διδαχτήκαμε ολόκληρη Οδύσσεια και Ιλιάδα αλλά και αρχαίους συγγραφείς και αντί να τους νιώσουμε στην ουσία τους, τους προσεγγίσαμε με την ίδια λογική που προσεγγίζει ένας μαθητευόμενος μηχανικός αυτοκινήτων ένα ανοιγμένο κινητήρα ? Πώς λοιπόν περιμένεις από ενηλίκους που εξ απαλών ονύχων έμαθαν να αντιμετωπίζουν την τέχνη με αυτό το συγκεκριμένο και ηλίθιο τρόπο, να αντιμετωπίσουν διαφορετικά την φωτογραφία ?
    Το απόλυτο μέτρο μιάς υλιστικής κοινωνίας είναι μόνο η όποια "χρησιμότητα" (και κατ΄επέκτασιν και η δυνατή ανταλλαξιμότητά του) αλλά το ερώτημά μου είναι το εξής: Ποιά είναι η χρησιμότητα της χρησιμότητας ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή