Ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα!


Δεν είμαστε ψηφιακές υπάρξεις, πίσω από τα πληκτρολόγια υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι, που οδηγούνται σε μια ελκυστική αλλά και σχιζοφρενική περιπέτεια, να φτιάξουν έναν άλλον ιδανικό εικονικό εαυτό, να γίνουν πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πιο δημοφιλείς, πιο ερωτικοί, πιο πετυχημένοι και πιο σοφοί απ' ότι είναι στην πραγματική ζωή. Και το καλό είναι πως αν δεν τους βγει μπορούν να τον θανατώσουν και να επανέλθουν πάλι στη "ζωή" με έναν καινούργιο.
Κι είναι όλη αυτή η ιστορία ένα ισχυρό ναρκωτικό γιατί σου προσφέρει έναν ιδανικό εικονικό κόσμο και προκαλεί εθισμό, ψυχοσωματική εξάρτηση και συμπτώματα στέρησης.

Έτσι και εγώ, σε μια νομότυπη (επιφανειακά) εικονική κοινωνία καλούμαι καθημερινά να δείξω έναν εικονικό ιδανικό χαρακτήρα, που είναι πάντα ήρεμος, κοινωνικός, ευγενικός, συγκαταβατικός, τέλειος.

Και για ποιο λόγο να το κάνω αυτό τελικά? Από την αρχή αρνήθηκα να μπω στη λογική αυτού του σχιζοφρενικού διχασμού, ο virtual εαυτός μου ήθελα να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στον πραγματικό εαυτό μου. Δεν μπήκα στο διαδίκτυο για να "πραγματώσω" εικονικά τις ανεκπλήρωτες φαντασιώσεις μου, μπήκα για να μιλήσω με φωτογράφους για τη φωτογραφία. Δεν μπήκα για να χτίσω ένα ψέμα ακυρώνοντας, πάλι όμως εικονικά, τα ελλείμματα της πραγματικής μου ζωής. Άλλωστε δεν έχω τέτοια. Είμαι ένας μέτριος, συνηθισμένος άνθρωπος με μια μέτρια, συνηθισμένη ζωή, και μα την αλήθεια το αγαπώ πολύ αυτό και μου αρκεί.

Έτσι δικαιούμαι να νευριάζω, να χάνω την υπομονή μου και να εκφράζω την αγανάκτησή μου, όπως ακριβώς κάνω και στην πραγματική ζωή. Σ' αυτή βέβαια τους μαλάκες τους αποφεύγω και με αποφεύγουν και οι ενοχλήσεις είναι ελάχιστες. Στο διαδίκτυο και στα fora είσαι ευάλωτος στη μαλακία του κάθε θρασύδειλου, που κάνει "μαγκιά" την ανωνυμία και που δεν έχει καταλάβει ότι όταν θα χρειαστεί πραγματική μαγκιά στη ζωή του δεν θα την έχει, και θα γίνει ρόμπα. Και θα επανέλθει ντροπιασμένος στον εικονικό του κόσμο, για ξεσπάσει, εκ του ασφαλούς, στον εικονικό εκπρόσωπο του πραγματικού εχθρού του. Είναι μια ψυχοθεραπεία κι' αυτή, δε λέω.

Και ενώ τόσα χρόνια στην πραγματική ζωή τα έχω περάσει αλώβητος, στο διαδίκτυο δεν συνέβη το ίδιο. Δέχτηκα πολλά χτυπήματα κάτω από τη ζώνη στα οποία δεν μπορούσα να αντιδράσω και έπρεπε να αγνοώ συνεχώς. Έεεε... φτάνει πια, τους βαρέθηκα τους virtual malakes!

"Είδα τον δάσκαλο να φεύγει αθόρυβα μια μέρα και τον Αγιάννη συνεχώς να κυνηγάνε. "Άγαμοι θύται" μου είπανε μια νύχτα...
Είδα συμμορίες σε εικόνες να ασελγούν, εκδίκηση να ζητάνε, κι' ανθρώπους ανόητους κι' αχάριστους σε παραλήρημα μ' εμπάθεια να μιλάνε.
Είδα τους φίλους μου να φεύγουν, να σιωπούν, τους φωτογράφους το κεφάλι να κουνάνε.
Κι' όσες προσπάθησα ν' αρθρώσω ένα λόγο, στις φωτογραφίες πάλι ξέσπασαν, τον εύκολο το στόχο.
Είδα τη σκέψη μου να δέχεται ειρωνία, κι' ανθρώπους σε υπόγεια μ' απίστευτη κακία.
Όταν αναρωτήθηκα τι έκανα επιτέλους, είχα βρεθεί σ' αποστολή διακεκριμένου μέλους..."


Αλλά όπως λέω στον τίτλο, τελικά ευτυχώς που δεν πάθαμε τίποτα!

Και μια τόσο καιρό μιλάμε για τον ορισμό της Τέχνης ας ακούσουμε και τη γνώμη του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα πάνω σ' αυτό το θέμα.

2 σχόλια:

  1. Το "καλά τα λές" είναι λίγο.

    "Δάσκαλε συνέχισε..." θά' λεγα εγώ, "μέσα στο χώρο που σε γνώρισα".
    Χωρίς περαιτέρω σχόλια.

    Με βαθειά εκτίμηση για ό,τι έμαθα απο σένα,
    Γρηγόρης Νάκος
    Αγ. Πάντων 50
    17672 Καλλιθέα

    nakosgrg@gmail.com
    6945125847

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γρηγόρη σ' ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Ντρέπομαι που με αποκαλείς "δάσκαλο" ποτέ δεν ήμουν όντας συνεχώς μαθητής. Πραγματικός δάσκαλος ήταν για μένα ένας, ο Μάνος Λυκάκης.

    Εκτιμώ βαθύτατα την λεβεντιά σου να εκθέτεις τα προσωπικά σου δεδομένα, αλλά το τηλέφωνό σου και η διεύθυνσή σου σε δημόσια θέα μήπως είναι υπερβολή?

    Δεν μπορώ να τροποποιήσω το μήνυμά σου, αν κρίνεις ότι δεν θέλεις να φαίνονται τα στοιχεία αυτά διέγραψέ το. Εγώ θα τα κρατήσω αφού μου τα πρόσφερες και μελλοντικά θα τα λέμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή