Το "χέρι" του Kertesz


Η παραπάνω φωτογραφία (στην οποία έχει γίνει οριζόντια αναστροφή) σίγουρα δεν θα υπήρχε σ' αυτήν τη μορφή εάν δεν είχε βάλει ο Kertesz ...το χέρι του!

Έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου μια δική του φωτογραφία (για την ακρίβεια ένα crop που έκανε σε μια αυτοφωτογράφηση με την σύζυγό του) και στην οποία εμφανίζεται μόνο το χέρι του, όταν ήρθε η στιγμή της λήψης έκανα κάτι παρόμοιο.


Φωτογραφίες: André Kertész, “Elizabeth and I, Paris”, 1931.

Το δικό μου crop έγινε τη στιγμή της λήψης, και αντί να βγάλω το ηλικιωμένο ζευγάρι αποφάσισα ενστικτωδώς να κρατήσω μόνο το χέρι του άντρα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να εντάξω στο κάδρο ένα δεύτερο ενδιαφέρον στοιχείο, αυτό της καρέκλας με το σακάκι και το καπέλο.
Το crop του Kertesz μου είχε προτείνει λοιπόν μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα φωτογραφική λύση και σίγουρα εάν δεν τον είχα μελετήσει θα είχα τραβήξει ένα ακόμα συνηθισμένο πορτρέτο ενός ηλικιωμένου ζευγαριού.

3 σχόλια:

  1. το χερι του Kertész μου φαινεται να ερχεται απο το πουθενα, στο κροπ. αλλα αλλο ηθελα να πω.
    οταν οι γνωσεις μας μεταφερονται αυθορμητα κι ενστικτωδως στον τροπο που λειτουργουμε, χωρις να υπερκαλυπτουν την εκφραση μας, οτι καλυτερο.
    το αλλο πως το λενε? αντιγραφω? μιμουμαι?
    και οταν ο ιδιος ο φωτογραφος δεχεται οτι ''εχει βαλει και ο Kertész το χερι του'' στην φωτογραφια, αντε να του πεις οτι αντεγραψε.
    ας χαρω την φωτογραφια..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φιλε Νοβους ο Kertesz για να κανει ασυνηθιστο το συνηθισμενο εκανε κροπ στην φωτογραφια εσυ για να κανεις ασυνηθιστο το συνηθισμενο εκανες το κροπ φωτογραφια δεν παει πουθενα ετσι το πραγμα καλο το μεσα εξω καλο το καμα σουτρα αλλα την ωρα της κορυφωσης τα συνηθισμενα πρεπει να γινονται ασυνηθιστα απο μονα τους κι αν δεν ειναι το ζευγαρι πληρες και συνηθισμενο παιδακι ασυνηθιστο...γιοκ
    Λουκυ Λουκ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ μου Λούκυ Λουκ, η φωτογραφία έτσι κι αλλιώς πάντα είναι ένα crop, ένα crop του χωροχρόνου.

    Συμφωνώ μαζί σου, όταν όμως η φωτογραφία στηρίζεται κυρίως σε έναν αυθαίρετο "τεμαχισμό" του θέματος που μοναδικό σκοπό έχει τον εντυπωσιασμό του θεατή, ως πρωτοτυπία, ως κάτι καινοφανές.

    Αυτό εμπίπτει στο κεφάλαιο φορμαλιστική υπερβολή, στην οποία εμπίπτουν όλα όσα κάνουν την φόρμα επιδεικτικό πρωταγωνιστή, με σκοπό συνήθως να περισώσει μια αδύνατη φωτογραφία.

    Όλες όμως πάλι οι επιλογές είναι αποδεκτές όταν μπορούν να φαίνονται σαν αυτονόητες και φυσιολογικές, επιλογές που υπηρετούν και υποστηρίζουν το θέμα και αναδεικνύουν το περιεχόμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή