Φωτογραφικοί διάλογοι


Έχει πλάκα να διαβάζεις το τι γράφουν στις υπογραφές τους τα μέλη της φωτογραφικής μας κοινότητας. Άλλοι βάζουν ρητά-κλισέ, άλλοι κάνουν επίδειξη του super duper εξοπλισμού τους, άλλοι παραπέμπουν σε δουλειές τους αλλού, άλλοι πάλι βγάζουν μονίμως τα εσώψυχα τους, τα απωθημένα τους, την κακιούλα τους... Ε! και μερικές φορές διαβάζεις και κάτι έξυπνο...

Σήμερα για παράδειγμα διάβασα στην υπογραφή του mitsosmt01 κάτι πολύ εύστοχο για τους φωτογράφους. Τι γράφει λοιπόν ο Μήτσος: "φωτογραφικα ειμαι απασχολημενος με το "εγω" μου. δεν εχω χρονο για σας. πρεπει να σας αποδειξω οτι ειμαι καλος φωτογραφος."
Αυτός ο αυτοσαρκασμός, που δεν αφορά φυσικά τον ίδιο, γιατί ο Μήτσος είναι από τους ελάχιστους που το παλεύει πέρα από το εγώ του, περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα στις φωτογραφικές κοινότητες και εξηγεί σε μεγάλο ποσοστό την αδυναμία ανάπτυξης επαρκών φωτογραφικών διαλόγων.

Εντάξει, όσοι βρίσκονται σε "πρώιμη φάση" δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να προσφέρουν πολλά και φυσιολογικά περιμένουν να πάρουν. Αυτοί όμως που, υποτίθεται, ότι είναι σε φάση παραγωγής έργου, οι "προχωρημένοι" δηλαδή, δεν εμφανίζονται συνήθως και τόσο πρόθυμοι να προσφέρουν στους άλλους.
Αν σ' αυτό προσθέσεις και το γεγονός ότι λίγοι έχουν την δυνατότητα να διατυπώσουν αξιόλογη κριτική σκέψη, και ακόμα λιγότεροι να την προσφέρουν με ειλικρίνεια, μακρυά από εγωισμούς, μικροσκοπιμότητες, εμπάθειες και άλλα μικρά, τότε αντιλαμβάνεται κανείς πόσο δύσκολο είναι να υπάρξει κριτική και φωτογραφικός διάλογος.

Αντ' αυτού, που σίγουρα κάτι ουσιαστικό θα προσέφερε στη σκέψη όλων, αφθονεί ο ανταποδοτικός κοινωνικός σχολιασμός που προσφέρει μόνο στη ματαιοδοξία μας. Και αυτό δεν είναι ελληνικό φαινόμενο, το συνάντησα, και σε χειρότερη ίσως μορφή, σε μεγάλα ξένα sites, όπου και εκεί διαπίστωσα την απουσία αξιόλογων σχολίων και την περίσσεια μονολεκτικών επευφημιών.

Δεν είμαστε και η καλύτερη φάρα οι φωτογράφοι. Αποδεικνυόμαστε συνήθως εγωιστές, ανταγωνιστικοί, υστερόβουλοι και μικρόψυχοι, σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι άλλες κοινωνικές ομάδες.

Ο Μήτσος λοιπόν το θέτει σωστά το θέμα, ουσιαστικά ο κάθε φωτογράφος ψάχνει το κοινό του στο οποίο θέλει να καταξιωθεί και να επιβεβαιωθεί. Και αυτόν το ρόλο, του φωτογράφου πομπού, τον παίζουν ευχαρίστως όλοι. Δεκάδες οι καθημερινές αναρτήσεις φωτογραφιών σε forum και σχολιασμό που αναζητούν θεατές και σχολιαστές.
Ελάχιστοι όμως δέχονται να παίξουν τον ρόλο του κοινού, ελάχιστοι έχουν τη διάθεση να προσφέρουν και ακόμη πιο ελάχιστοι μπορούν. Και αυτοί οι τελευταίοι στέκονται συνήθως αποστασιοποιημένοι, ποιος ξέρει, ίσως μερικοί προσπαθούν να συντηρήσουν μια εικόνα μεγαλείου που έχουν πλάσει για το εγώ τους και αρνούνται να συνδράμουν στην ανέλιξη των άλλων.

Έτσι καταλήγει κανείς ότι διάλογο μπορεί να κάνει μόνο με τον ...πελεκάνο, και η καλύτερη συνδιαλλαγή που μπορεί να αναπτύξει με τους συναδέλφους του είναι αυτή της βουβής, συγκριτικής αντιπαράθεσης φωτογραφιών στον ίδιο χώρο.

2 σχόλια:

  1. Γιωργο ,
    με την μεγαλυτερη ειλικρινεια , πολυ στενοχωρηθηκα με τις πιο πανω διαπιστωσεις σου που τυγχανουν να ειναι σωστες.
    Ανδρεας Δ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φοβερό!!! Γιατί είναι πολύ μα πολύ αληθινό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή