Κάποιοι φωτογράφοι δεν κυνηγούν τα ηλιοβασιλέματα... σε σκοτεινές διαδρομές ψάχνουν το φως.
Δεν κυνηγούν τα χρώματα... θέλουν γλυπτά να φτιάξουν και όχι πίνακες.
Δεν κυνηγούν τα γεγονότα... γράφουν τις δικές τους ιστορίες.
Και δεν θέλουν να γίνουν αγγελιοφόροι, ρήτορες ή κήρυκες... μονάχα ποιητές, μικροί δημιουργοί.
Ίσως γιατί, αυτοί οι φωτογράφοι, περισσότερο από κάποιους άλλους ανθρώπους, να απολαμβάνουν τα ηλιοβασιλέματα, να λατρεύουν τα χρώματα και να πονούν με τα γεγονότα...
Ας μας δείχνουν όμως πότε πότε και αυτά που απολαμβάνουν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα είναι σίγουρα υπέροχα και πανέμορφα !
Μιχάλη σου υπόσχομαι να βγάλω το Σαββατοκύριακο μερικές και να τις ανεβάσω εδώ για σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα, αυτά μας δείχνουν Μιχάλη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτά που απολαμβάνουν, αυτά που λατρεύουν, αυτά που τους κάνουν να πονούν.
Πόσο εύκολο είναι όμως να συντονίσουμε τις "γλώσσες" και τις "ματιές" μας, ώστε να λέμε, να βλέπουμε, να ακούμε, να εννοούμε το ίδιο πράγμα;
Νίκο, ίσως τελικά αυτός ο συντονισμός που λες να μην είναι το απόλυτα ζητούμενο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι μερικώς επικαλυπτώμενοι ή ακόμη και μόνο εφαπτόμενοι κύκλοι ενδιαφερόντων και οπτικών, είναι μάλλον περισσότερο ενδιαφέρουσα κατάσταση δεδομένου ότι γιά να υπάρχει ροή ιδεών, αισθητικών και αντιλήψεων που είναι το ζητούμενο, απαιτείται διαφορά δυναμικού ή διαφορά πίεσης !
Ο απόλυτος συντονισμός, μηδενίζει τη ροή !
(Πάντα με προσέλκυαν τα "μηχανικά ανάλογα" των άυλων σκέψεων και προβληματισμών :) )