Τα όρια της απεριόριστης Τέχνης


Σχήμα οξύμωρο? Αφού η τέχνη είναι απεριόριστη πώς έχει όρια? Και ποιος είναι ο ορισμός της τέχνης?

Φυσικά η τέχνη δεν ορίζεται, δεν υπάρχει ορισμός, αυτό είναι κάτι που θα ακύρωνε την ίδια της τη μεταφυσική υπόσταση. Δεν μιλάμε για μια δεδομένη και διδασκόμενη επιστημονική γνώση και ένας ορισμός της αυτομάτως θα την προσγείωνε το λιγότερο σε "εφαρμοσμένη τέχνη".

Η τέχνη αναγνωρίζεται και το μέτρο της είναι η μέχρι εκείνη τη στιγμή πραγμάτωσή της, δηλαδή τα έργα τέχνης. Αυτή η δεδομένη πραγμάτωση μέσω των συγκεκριμένων και υπαρκτών έργων συνθέτουν την (μέχρι εκείνη τη στιγμή) ιστορία της και σηματοδοτούν τα (μέχρι εκείνη τη στιγμή) όριά της.

Τα όρια λοιπόν της τέχνης στον dt παρόντα χρόνο είναι ορισμένα, τα δυνητικά όρια της διαχρονικά είναι απεριόριστα.
Αυτά τα όρια είναι που προσδιορίζουν και την υπέρβασή τους κατευθύνοντας έτσι τη δυναμική εξέλιξη της τέχνης.

Στις κλασικές παλιές τέχνες αυτά τα όρια είναι περισσότερο σεβαστά και σαφή, λόγω της μακραίωνης και βαθιάς ιστορίας τους και την απόλυτη παγίωση των λίγων και πολύ δύσκολης τεχνοτροπίας έργων τέχνης.
Στη σύγχρονη φωτογραφία, με τη μικρότερη ιστορική διαδρομή και την περίσσεια παραγωγής εύκολων εικόνων τα πράγματα είναι πιο χαλαρά και συγκεχυμένα.

Πάντως, ανεξάρτητα με την περιορισμένη γνώση του καθ' ενός, που στην ουσία συναλλάσσεται με ένα μικρό κομμάτι της τέχνης, αντικειμενικά υπάρχει αυτήν τη στιγμή ένας συγκεκριμένος αριθμός φωτογραφικών έργων τέχνης και αυτά καθορίζουν τα σημερινά όρια της φωτογραφικής τέχνης.
Ποια είναι αυτά? Ποιος τα καθορίζει? Σίγουρα όχι ένας άνθρωπος, όσο ενημερωμένος και να είναι, και σίγουρα όχι μια εποχή με τις πολιτισμικές της ιδιοτροπίες.

Τα έργα τέχνης καθορίζονται από την συνισταμένη κρίση πολλών ανθρώπων της τέχνης και σε μεγάλη διάρκεια χρόνου.
Αυτό λοιπόν που τα χαρακτηρίζει είναι η καταξίωσή τους και η αντοχή τους σε βάθος χρόνου. Τα έργα αυτά ορίζουν και τα προσωρινά όρια της τέχνης, όρια που ζητούν συνεχώς υπέρβαση, αλλιώς δεν θα υπήρχε ζωντανή τέχνη παρά μόνο μια ανυπέρβλητη αλλά νεκρή τέχνη.

Τα κλασικά έργα τέχνης αποτελούν και τον ορατό και κοινά αποδεκτό πυρήνα των ορίων. Όσο προχωρούμε προς την επιφάνεια ο υποκειμενικός παράγοντας μεγαλώνει, τα όρια αρχίζουν να γίνονται πια ασαφή και εκεί κινούνται έργα που φλερτάρουν προσωρινά με την επιτυχία αλλά θα μείνουν τελικά εκτός, μαζί με έργα που φλερτάρουν με την υπέρβαση και τη μελλοντική είσοδό τους στον πυρήνα, κάτι που θα επιφέρει και τη διεύρυνση των ορίων της τέχνης.

Η δική μας κριτική ματιά, είτε για τη δουλειά μας είτε για τη δουλειά άλλων είναι συγκριτική. Και σημείο αναφοράς αποτελούν τα αναγνωρισμένα έργα τέχνης.

Αν θέλουμε λοιπόν να έχουμε μια στοιχειώδη επαφή με την τέχνη και τα όριά της, εάν θέλουμε να αποκτήσουμε κριτική σκέψη, εάν φιλοδοξούμε σε μια υπέρβαση, θα πρέπει να μελετήσουμε καλά την ιστορία και το έργο των μεγάλων της τέχνης που μας αφορά, εν προκειμένω της φωτογραφίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου