Χρόνια Πολλά

...και καλά κέρδη!

Η Μινωική θεά των όφεων

Γυναίκα, πελώρια, θεά, θεά της γονιμότητας, της ζωής, της χαράς. Θεά των ζώντων και όχι των νεκρών ανθρώπων.
Μήτρα, δημιουργία, γέννηση, γένεση, πολιτισμός, πνεύμα, ελευθερία.

Ο κύριος συμβολισμός της Θεάς είναι το μυστήριο της γέννησης, του θανάτου και της ανανέωσης της ζωής, όχι μόνο του ανθρώπου, αλλά όλης της ζωής πάνω στη γη και στο σύμπαν. Σύμβολα και εικόνες διασπείρονται γύρω από την παρθενογένεση (αυτό - αναγέννηση) της Θεάς και τις βασικές λειτουργίες της ως δωρητής της ζωής, χειριστής του Θανάτου, ως Αναγέννηση γύρω από τη Μητέρα Γη, η Θεά της γονιμότητας νέα και γηραιά, γεννιέται και πεθαίνει με τα φυτά. Ήταν η μοναδική πηγή της ζωής που πήρε την ενέργεια της, απο τις πηγές και τα πηγάδια, από τον ήλιο, το φεγγάρι και το υγρό χώμα.

Αυτό το σύστημα συμβόλων αποτυπώνει έναν κυκλικό και όχι γραμμικό μυθικό χρόνο. Στην τέχνη αυτό αποτυπώνεται με τα σύμβολα της δυναμικής κίνησης: περιστρεφόμενες και συστρεφόμενες σπείρες, τυλιγμένα και συσπειρωμένα φίδια, κύκλοι, ημισέληνοι, κέρατα, βλαστάνοντες σπόροι και βλαστοί. Το φίδι ήταν ένα σύμβολο της ενέργειας και της αναγέννηση της ζωής, ένα καλοπροαίρετο και όχι κακό πλάσμα. Ακόμα και τα χρώματα είχαν διαφορετική έννοια από ό, τι στο ινδοευρωπαϊκό σύστημα συμβόλων. Μαύρο δεν σήμαινε θάνατο ή τον κάτω κόσμο. Ήταν το χρώμα της γονιμότητας, το χρώμα της υγρών σπηλαίων και του πλούσιου χώματος, από τη μήτρα της θεάς, όπου η ζωή αρχίζει ... "

(Η γλώσσα της θεάς, Μ. Gimbutas)

(Υ.Γ. Ο εύστοχος τίτλος της φωτογραφίας αυτής οφείλεται σε σχόλιο του stavrosstam στη γκαλερί μου στο dpgr, και τον ευχαριστώ πολύ.)

Λύπη το Νόημα

Αγαπητέ γιατρέ, εμένα μου λύπη το νόημα (εμπρός, όνειρο, πιστό μου βόδι).

Κι επειδή η στίξη είναι σημαντική (ενίοτε), ακριβώς όπως και η ορθο-γραφία, δεν θα ήθελα το παραπάνω να γίνει "εμπρός! όνειρο, πιστό μου βόδι" και τα λοιπά, και τα λοιπά.

Ενισχυτική της θλίψης και η φωτογραφία (και παρακαλώ ο mitsosbmx43 να μην πει τπτ)

Α! και ένα τραγουδάκι

Ο Κλεάνθης

(Φωτογραφία από κινητό τηλέφωνο)

Η μουσική επιλογή είναι του Δημήτρη Αποστολού (mitsosmt01 - βλ. σχόλιο) και τον ευχαριστώ θερμά. Υπέροχη μουσική και εξαιρετικοί, απλοί αλλά τόσο βαθείς, στίχοι.

Μήτσο thnx... Oh yes, I will...

Πού είσαι βρε Παύλο?

Μου έλειψε ο λόγος σου...

Πού είσαι ωρέ Μάνθο?

Μου λείπουν οι φωτογραφίες σου...

Ο mitsosmt01 στην Πρέσπα

Ελπίζω να πέρασε καλά...

Ο φράχτης

Χαραυγη κοζανης. Οι ανθρωποι της ΔΕΗ χρειαστηκαν το εδαφος της.
Η απολυτη ερημωση και μονο τα αδεια σπιτια θυμιζουν το χωριο. Και ενας φραχτης.
Ενας φραχτης που δεν εχει πια καμμια λειτουργικη σημασια,εκτος απ’το να κρεμανε καποιοι την προσωπικοτητα τους..
Μια φωτογραφια που μου θυμιζει ότι καποιοι αποφασιζουν για τις ζωες των αλλων. Αλλα και καποιοι για αλλες ζωες…

Αποστολός Δημήτρης

Τα σπίτια της Φλώρινας

Ήταν πολύ όμορφη πόλη η Φλώρινα, και λέω ήταν γιατί η καταστροφική και αδηφάγα εποχή της αντιπαροχής καταβρόχθησε πολλά από τα πανέμορφα σπίτια της, αντικαθιστώντας τα με πανάθλιες πολυκατοικίες.

Λίγα περισώθηκαν σε καλή κατάσταση ως διατηρητέα, μερικά από το μεράκι των ιδιοκτητών σε πείσμα των καιρών, ενώ κάποια αργοπεθαίνουν αβοήθητα...

Αυτά τα σπίτια κτίστηκαν στά τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα. Η πόλη αναπτύχθηκε πολύ μετά την απελευθέρωση, το 1912, και μια νέα αστική τάξη εμφανίστηκε στα πλαίσια ενός συγκροτημένου πλέον νεόδμητου κράτους, με τους δημόσιους υπάλληλους, τους εμπόρους, τους τεχνίτες και με την δημιουργία νέων κτιρίων, σχολείων, τραπεζών, κλπ.

Χαρακτηρίζονται σαν νεοκλασικά με εκλεκτικιστικά στοιχεία μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής.

Τα μέρη αυτά διάλεξε και ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος για να τραβήξει πλάνα για κάποιες ταινίες του όπως "ο Μελισσοκόμος", "Τοπίο στην Ομίχλη", το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού", βρίσκοντας εδώ ένα παράθυρο στο παρελθόν και μυρίζοντας ένα Βαλκανικό άρωμα.

The doll

Ξάπλωσε ξαφνικά στο παγωμένο τσιμέντο και το βλέμμα της με μιας μεταμορφώθηκε
σε βλέμμα Πυθίας, απαθούς, που φοβερό χρησμό θα αποκαλύψει.
Σε μια στιγμή αμήχανης σιγής, θαρρώ πως άκουσα το γέλιο της κούκλας,
τσιριχτό, ειρωνικό κι απαίσιο.
Είδα τον ενήλικα να γίνεται παιδί και μετά έμβρυο,
να ψάχνει τη μήτρα να κρυφτεί,
είδα το παιδί να γερνά και τη μήτρα να εκρήγνυται.
Είδα πως η ζωή είναι ο θάνατος, ο θάνατος είναι ζωή και νιότη,
η νιότη είναι σοφία, και η ωριμότητα απόγνωση.
Είδα το βλέμμα του παιδιού κι άκουσα το γέλιο της κούκλας.

Novus

Attention! (Πρόσεχε)

Κυρία των μέσα μου ανέμων

Κυρία των μέσα μου ανέμων,
Δεν θέλω να αρνηθώ ό,τι ακριβώς σε οδήγησε,
Να σπείρεις μέσα μου την ευλογία της κίνησης,
Της πράξης,
Να ρίξεις το σκοινί,
Στο σκοτεινό κι αλλόκοτο πηγάδι,
Που χρόνια λαθροζούσα,
Για να βρεθώ ξανά στο λαμπερό σου κόσμο,
Τον θαυμαστό, Τον πληγωμένο.
Σου υπόσχομαι να ξεκοιλιάζω κάθε βράδυ,
Τους θλιβερούς ορίζοντες της λογικής μου,
Ν'απογειώνομαι από τις φλούδες του γραπτού μου λόγου,
Στους πλησιέστερους φιλάσθενους πλανήτες,
Κάθε φορά και μ ένα αλλιώτικο τραγούδι,
Να ξεμουδιάζω γλείφοντας τον κοφτερό σου σκελετό,
Κι ούτε ένα Μάιο δε θ ανεχτώ,
Να σκύψει πάνω μου,
Με λόγια σκωπτικά,
Και σύριγγες,
Και φαγωμένα χείλη,
Να ειρωνευτεί την αδειανή και χυλωμένη μου πατρίδα.
Πιο ριψοκίνδυνος κι από το Ναζωραίο,
Θα περπατήσω πάνω απ'την κινούμενη,
Τη σαρκοφάγο άμμο,
Που διατηρεί απρόσιτες τις χώρες των ιερών παλιάτσων,
Και των σεληνιασμένων γελωτοποιών,
Τραυλίζοντας λόγια ισχνά,
Μα και σπουδαία,
Θ'αποσυρθώ στις προθανάτιες κοιλάδες των λοιμών,
Και της αγάπης,
Όπου απ'το μαύρο χώμα τους διάσπαρτα ξεφυτρώνουν,
Κορμιά ανθρώπινα διαμελισμένα,
Πλάι στις φεγγαρολουσμένες παπαρούνες,
Ίσως κι εγώ εκεί να λησμονήσω τον τραυματία ουρανό,
Και ν'αρχινήσω ένα τραγούδι που θα λέει μόνο,
Σ'αγαπώ σ'αγαπώ.
Και σαν τελειώνει θα σταματάνε τα ποτάμια,
Κι οι οδοντοστοιχίες θα εκρήγνυνται,
Και θα γεμίζει ο αέρας πέταλα καρατομημένων ανθών,
Καρπούς γυναικείων χεριών,
Και λιωμένα κοσμήματα,
Κυρία των μέσα μου ανέμων,
Τιμώρησέ με αν θες,
Γύμνασέ με στο γέλιο και στον πόνο,
Είμαι ο οριστικός εραστής σου,
Ο αόριστος,
Ο τωρινός και ο παντοτινός,
Ο πιο ανώριμος,
Ο πιο σοφός,
Τώρα πια γνωρίζω τι μ'οδηγεί να υποτάσσομαι,
Στην ετοιμόρροπη και ασθενική σου θέληση.

Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας

Once You used to love Me

Προς Ανωνύμους

Δημοσίευσα το σχόλιό σου σου κύριε Ανώνυμε για να σου απαντήσω μια και καλή, και σε σένα και κάθε κύριο Ανώνυμο, Ανύπαρκτο, Άσχετο (και ότι άλλο ξεκινά με το στερητικό "α").

Δεν είναι κακό να είσαι ατάλαντος, να είσαι κακός φωτογράφος. Κακό είναι να κάνεις την ανωνυμία σου παντιέρα, να θες να εξαφανίσεις τους ταλαντούχους επειδή εσύ δεν είσαι, να θέλεις να διαγράψεις τη λέξη καλλιτεχνική γιατί δεν την καταλαβαίνεις, να θες να εξαφανίσεις ότι δεν είναι όμοιο με σένα, ότι έχει όνομα για να κοιμίσεις τις ανασφάλειές σου μέσα στο βασίλειο των Ανωνύμων.

Και τι περιμένεις? Να μην αντισταθώ? Δεν με πτοείς φίλε μου, ούτε εσύ ούτε οι όμοιοί σου.

Magnum Photographers

"ποιοι ειστε εσεις οι παραπανω?

τι κανετε και τι θελετε ν αποδειξετε?

δεν φτασαν μαλλον στ αυτια σας τα τελευταια νεα απο τους ελληνες περι δημοκρατιας της φωτογραφιας… τους απογονους των αρχαιων ελληνων που εχουν να σας δειξουν αριστοτεληδες,φειδιες μπλα μπλα.. Α και τον σωκρατη, που τωρα τον τιμαμε ολοι μαζι.

δεν θα εχετε μαθει μαλλον οτι ολοι ειμαστε ισοι στην φωτογραφια. και δεν εννοω αυτο που ηδη ξερετε, δηλαδη τις ισες ευκαιριες, τις ιδιες δυνατοτητες οταν πρωτοπιανουμε φωτ. μηχανη, αλλα για το τελικο εργο.

δεν υπαρχει καλυτερη και χειροτερη φωτογραφια. δεν υπαρχει τεχνη και ιστορια της τεχνης. η τεχνη ειναι εσωτερικη και προσωπικη υποθεση του καθενα. και η φωτογραφια ειναι μια. αλλα οχι οπως το εννοειται εσεις. η φωτογραφια είναι μια και οποιαδηποτε εχει φωτογραφηθει. και απο τον οποιονδηποτε. Και εδώ δεν υπαρχουν καλοι φωτογραφοι όπως το εννοειτε εσεις, γιατι ΟΛΟΙ ειμαστε.

διαλυστε το magnum. ηταν ενα λαθος που ξεκινησε απο καποιον (Η.C.B) που το μονο που ειχε στο μυαλο του ηταν να βολεψει καποιους φιλους (κι εσυ D'agata ποιο φιλαρακι ειχες για να βρεθεις εκει μεσα?).

Προσπαθηστε να βρειτε τον εαυτο σας πρωτα. Αν βρειτε τον εαυτο σας μπορειτε να αναπνευσετε και να επικοινωνησετε οπουδηποτε. Δεν χρειαζεστε τον χωρο σας. Δειξτε μας τις δουλειες σας στο facebook. Εκει που μπορειτε να χαρειτε και τις δικες μας δουλειες. Και να μοιραστειτε δημοκρατικα, αποψεις μαζι μας.

Δεν ξερετε, δεν ζησατε, ειστε λαθος.

Και να ενημερωνεστε για τα τελευταια νεα..."

Αποστολός Δημήτρης

He is a Dangerous Man

Το χόμπι της φωτογραφίας και η κριτική

Σχεδόν όλοι έχουν κατά καιρούς διαχωρίσει τη φωτογραφία σε καλλιτεχνική και εφαρμοσμένη, ή σε δημιουργική και εμπορική, κατηγορίες στις οποίες ξεχνούν συνήθως να προσθέσουν την πρώτη και αυτονόητη της φωτογραφίας, αυτή των οικογενειακών αναμνήσεων. Και ο τρεις αυτές φωτογραφικές κατηγορίες, ή κατευθύνσεις, έχουν τα δικά τους κίνητρα, τους ιδιαίτερους στόχους τους και, κυρίως, τα προσαρμοσμένα σε κάθε περίπτωση κριτήρια επιτυχίας ή αποτυχίας.

Σχεδόν όμως ποτέ δεν γίνεται μνεία μιας ειδικής και άκρως διαδεδομένης κατηγορίας, αυτής του φωτογραφικού χόμπι, τής οποίας οι μοναδικοί λόγοι ύπαρξης είναι η απόλαυση, η διασκέδαση και η χαλάρωση. Δεν υπάρχουν εν προκειμένω ούτε ειδικά κίνητρα, ούτε επιδιωκόμενοι στόχοι, με συνέπεια να καθίσταται ανεφάρμοστη και περιττή κάθε κριτική. Όλοι οι άνθρωποι έχουν μία ή περισσότερες δραστηριότητες στη ζωή τους που απαιτούν επένδυση κόπων, αντιμετώπιση δυσκολιών και ανάληψη ευθυνών. Το χόμπι συνιστά το διάλειμμα αυτών των δραστηριοτήτων. Το χόμπι δηλαδή είναι η επαναφορά της χαμένης αθωότητας των άδολων παιχνιδιών τής παιδικής ηλικίας. Των παιχνιδιών που δεν είχαν ιδιαίτερα κίνητρα και στόχους και που δεν επιδέχονταν την παραμικρή κριτική. Γι’ αυτό και τα παιδιά, βυθισμένα στα παιχνίδια, δεν έχουν ανάγκη από χόμπι. Απλώς παίζουν. Και μάλιστα το παιχνίδι τους είναι αυτό που παίρνει τις πιο σοβαρές διαστάσεις, αφού διεκδικεί τον πρώτο ρόλο σε μια συνήθως ανέφελη ζωή που δεν βαρύνεται από πιεστικές δραστηριότητες.

Η πορεία των φωτογράφων που επιθυμούν να ξεπεράσουν τα (πολύτιμα και σημαντικά) όρια της αναμνηστικής φωτογραφίας ακολουθεί τους εξής δρόμους. Πολύ λίγοι ανάμεσά τους επιλέγουν σαν βιοποριστικό επάγγελμα τη φωτογραφία, ακόμα λιγότεροι επιλέγουν τον δρόμο τής καλλιτεχνικής δημιουργίας, και οι συντριπτικά περισσότεροι υιοθετούν την κατεύθυνση τού φωτογραφικού χόμπυ. Ο χομπίστας φωτογράφος αντιμετωπίζει το χόμπυ του, τη συστηματική δηλαδή ενασχόληση με τη φωτογραφία, σαν ένα αγαπημένο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που απασχολεί, ενδεχομένως και επίμονα, το μυαλό του και τον χρόνο του, αλλά πάντα με τη χαλαρότητα μιας ευχάριστης απασχόλησης. Ο έρωτας για τον εξοπλισμό και η αναζήτηση μιας τεχνικής βελτίωσης ορίζουν το εύρος τού παιχνιδιού. Το χαρακτηριστικό πάντως στοιχείο τού χόμπι είναι ότι ο χομπίστας δεν το επιλέγει για να περιπλέξει και άλλο τη ζωή του.
Κατά συνέπεια δεν είναι ούτε λογικό ούτε συνηθισμένο να επιδιώκει την κριτική, η οποία θα τον θέσει αντιμέτωπο με τις αδυναμίες του και τις ελλείψεις του. Για τον χομπίστα υπάρχει μόνον μία κριτική, αυτή που τον επαινεί, και που κάνει έτσι το παιχνίδι του ακόμα πιο ευχάριστο. Ο χομπίστας αναζητεί και επιδιώκει την επιβεβαίωση των επιλογών του και τον εφησυχασμό τού εγωισμού του.

Αντίθετα, ο φωτογράφος που αντιμετωπίζει τόσο τον εξοπλισμό όσο και την τεχνική σαν απλά μέσα για μια καλλιτεχνική δημιουργική έκφραση έχει προσθέσει στη ζωή του μια γοητευτική ταλαιπωρία, όπου η αμφισβήτηση τής δουλειάς του μπορεί ενδεχομένως να τον πληγώνει, αλλά λειτουργεί κυρίως σαν ερεθιστικό κίνητρο ώστε να γνωρίσει καλύτερα τα όρια του εαυτού του και τής ευαισθησίας του. Είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει αυτή την ελεύθερα επιλεγμένη δραστηριότητα σαν αγγαρεία, αλλά ούτε και σαν παιχνίδι ή χαλαρωτική διέξοδο. Ο φωτογράφος που έχει επιλέξει αυτή την κατεύθυνση γνωρίζει μάλιστα ότι η αρνητική κριτική, λογικά πιο συχνή από τη θετική, είναι όχι μόνον αποδεκτή, αλλά ευκταία, μια και προσθέτει στην αναμφισβήτητη απογοήτευση και μια μεγάλη πνευματική χαρά. Και είναι αυτή η χαρά ο πραγματικός στόχος τού δημιουργικού φωτογράφου. Μια τέτοια όμως χαρά δεν νοείται απαλλαγμένη από πιέσεις, αδιέξοδα, στενοχώριες και αμφιβολίες. Διαστάσεις απόλυτα ασύμβατες με την ίδια την έννοια τού χόμπυ.

Οι παραπάνω διαπιστώσεις αναιρούν την ύπαρξη μιας γενικευμένης και απόλυτης φωτογραφικής κριτικής. Για να θεωρηθεί δηλαδή μια κριτική χρήσιμη ή αδιάφορη, ευπρόσδεκτη ή απευκταία, σωστή ή εσφαλμένη, πρέπει να ληφθεί υπόψη η φωτογραφική περιοχή μέσα στην οποίο κινείται ο φωτογράφος και η κατεύθυνση προς την οποία τείνει η φωτογραφία του.

(Άρθρο τού Πλάτωνα Ριβέλλη που δημοσιεύτηκε τον Μάιο του 2009 στο ένθετο περιοδικό «Φωτογράφος» της εφημερίδας «Καθημερινή»)

I'm tired of kissing frogs

"Βαρέθηκα να φιλάω βατράχους"

Θα μπορούσε να έλεγε η άγνωστη κοπελιά της φωτογραφίας από μέσα της, κάνοντας το "μεγάλο βήμα" να φιλήσει τον άνθρωπο-αράχνη.

Έτσι λοιπόν πολλοί έκαναν το μεγάλο βήμα και αποχώρησαν από το σχολείο όπου έμαθαν, βελτιώθηκαν και αναδείχθηκαν.
Μεταξύ των οποίων εγώ και εσύ.
Ο καθένας μας για διαφορετικούς λόγους, ίσως ... αλλά το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο: Βλέπουμε από απόσταση, αυτό που ο καθένας από την πλευρά του έβαζε το λιθαράκι του για να το κτίσει, και στην πορεία να το βελτιώσει, να "μεταλλάσσεται".

- Δεν μπορώ να εξηγώ, γιατί πάτησα το κουμπί του κλείστρου.
- Δεν μπορώ να εξηγήσω, από φωτογραφικής πλευράς μια φωτογραφία (μου ή άλλων)
- Απλά αγαπώ την φωτογραφία.
- Δεν είμαι "κριτικός", δεν έχω τις γνώσεις γι' αυτό και ούτε θέλω να γίνω.
- Απλά πατάω με ματιά, με συναίσθημα, με βοηθό την εμπειρία μου και με την απαραίτητη σύνεση (το τελευταίο ακόμα και στην ψηφιακή εποχή) το κουμπί και ... αυτό ήταν.
- Και μετά? Όπως λέει κι ένας φίλος: "Η φωτογραφία είναι μοναχική υπόθεση, αλλά δεν αντέχεται να μην μοιράζεται."

Το παραπάνω μπορεί να είναι άλλη μια απάντηση στο ερώτημα που έθεσες πριν λίγες μέρες "Which Side are you On?"

Ανάρτηση: Από τον Ηρακλή Στεφανάκη

Ο Βοσκός

Ανάρτηση: Από τον Μιχάλη Βλαβιανό (Chobe)

Το κουτάβι που γελούσε

Ιστορίες Κυνικές

"Αυτό που ονειρεύομαι είναι μιά ισορροπημένη, καθαρή και ήρεμη τέχνη, χωρίς θέματα που να προκαλούν ανησυχία ή κατάθλιψη, μια τέχνη που να είναι για κάθε πνευματικά εργαζόμενο, είτε επιχειρηματία, είτε συγγραφέα, ένα καταπραυντικό, ένα διανοητικό ηρεμιστικό, κάτι ανάλογο με μια καλή πολυθρόνα που τον ανακουφίζει απο τη σωματική του κούραση."

Henri Matisse

Από τον Δημήτρη Αποστολό (mitsosmt01)

Κυριακη πρωι. Βλεπω το κοριτσακι μου να κοιμαται και μου κανουν εντυπωση φωτογραφικα, ο φωτισμος και οι ζαρες από κουβερτα, κουρτινες, πυτζαμες. Δεν θελω να την φωτογραφησω ετσι κλασσικα και ομορφα, θελω να εντυπωσιασω. Όταν ξυπναει τις λεω να βγαλει όλα τα νευρα της και να κολλησει θυμωμενη στον τοιχο-στην κουρτινα. Μια καραστημενη φωτογραφια. Και πως θα μπορουσε να μην είναι όταν δεν θυμωνει ποτε (τουλαχιστον σοβαρα) μαζι μου? :-)

Παρολο που η συγκεκριμενη φωτο δεν μου λεει και πολλα πραγματα, συνειρμικα μου μιλησε. Η ηθοποιος-κορη μου σε συνδυασμο με καποιες τελευταιες συζητησεις περι επικοινωνιας με κανουν να αναρωτιεμαι.. μηπως αντι να παιζουμε τον ρολο μας που ξερουμε καλα, θα ηταν καλυτερα να "μεταμορφωθουμε" στο επιπεδο του συνομιλητη μας η σε έναν αλλον πιο ευχαριστο τυπο που ταιριαζει στην αναλογη συζητηση? Και δεν εννοω την προσποιηση αλλα για εναν "εμφανισιακο-επιφανειακο" ρολο. Θυμιζω τον αρκα που μεσα από τους ηρωες του μας κανει να γελαμε και όχι μονο, θυμιζω τον λαζοπουλο στους 10 μικρους μητσους ποσο πιο ευκολα μας περνουσε μηνυματα απ ότι τωρα.

Όλα αυτά τα λεω για καποιους που βλεπει κανεις ότι αξιζει να τους πλησιασει για να επικοινωνησει ( η πολύ περισσοτερο γι αυτους που αναγκαστικα πρεπει να αντιμετωπισει..)

Δεν εχουν καμμια σχεση με τους ανθρωπους που αγαπας. Εκει νομιζω ρισκαρεις κι ας χασεις.. Ευχαριστω εκ των προτερων για την φιλοξενια novus, αν βεβαια κρινεις οτι εχει καποιο νοημα η ολη σκεψη.

Αποστολός Δημήτρης

Από τον Ηρακλή Στεφανάκη (ozzy)

Kαλησπέρα!

Από την ησυχία του γραφείου μου (στο σπίτι) ανταποκρινόμενος στην πρό(σ)κλησή σου σου στέλνω 3 φωτό μου για ανάρτηση στο blog σου.

Χαιρετώ!

Δημήτρης Αποστολός (mitsosmt01)

Την αγαπάει τη φωτογραφία, το έχει αποδείξει...Εγώ θυμάμαι ακόμα αυτές που ήταν η αιτία να τον γνωρίσω.


Εδώ μπορείτε να δείτε τη δουλειά του (slideshow στο photonet)

Φωτογραφία, λόγος, επικοινωνία, επιλογές

Η φωτογραφία αγαπητοί μου, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να υπηρετεί το λόγο. Μπορεί φυσικά να το κάνει, εύκολα, αλλά τότε περιορίζεται στα πλαίσια μιας εύπεπτης έννοιας που επιδέχεται εύκολες αναγνώσεις και ερμηνείες. Κατά συνέπεια δύσκολα μπορεί να σταθεί σαν τέχνη.
Ο οπτικός της λόγος είναι πολύ πιο πάνω από τον απλό εννοιολογικό λόγο. Μια σημαντική φωτογραφία δεν μπορεί να "ερμηνευτεί", να "μεταφραστεί" άρα και να ελεγχθεί από το θεατή, η φωτογραφία έτσι στέκεται από πάνω του, προκαλώντας τον και προσκαλώντας τον συνεχώς. Η σχέση αυτή δεν τελειώνει ποτέ, όπως θα τέλειωνε μετά από μια εύκολη ανάγνωση, η σχέση αυτή παραμένει διαχρονική.

Εδώ φυσικά τη χρησιμοποιούμε σαν αφορμή για μια ελκυστική επικοινωνία, όπως τα λέει πολύ καλά ο Μήτσος στα τελευταία σχόλιά του.

Όσο για το "Which Side are you On?", ή το "ήρθε η στιγμή για να αποφασίσεις, με ποιούς θα πας και ποιούς θα αφήσεις", που λέει και το τραγούδι, δεν το εξειδικεύω κάπου. Ο καθένας μας καθημερινά σχεδόν καλείται σε μικρές ή μεγάλες τοποθετήσεις και ενδεχομένως σε μικρές ή και μεγάλες συμβάσεις και συμβιβασμούς.

Προσωπικά έχω καταλάβει ότι μια πετυχημένη κοινωνικότητα προΰποθέτει σήμερα τέτοιες "συμβάσεις", και με την Κική και με τον Κοκό. Και κάποτε ξεχνάμε και χάνουμε την πολυπόθητη αλήθεια που ονειρευόμαστε ως νέοι, χάνουμε τον εαυτό μας.

Αυτό μπορείτε να το μεταφέρετε παντού, άρα και στην internet-ική δικτύωση και στη φωτογραφία.

Το σίγουρο είναι ένα, ότι όσο πιο αληθινός και ειλικρινής είναι κάποιος, τόσο περισσότερο κινδυνεύει να μείνει με ελάχιστους. Όμως επικοινωνεί σε πραγματική βάση, ακόμα και σε virtual επικοινωνίες. Αντίθετα, οι πολλές συμβάσεις φέρνουν πολύ κόσμο δίπλα σου αλλά στην ουσία είσαι μια ολομόναχη σκιά του χαμένου εαυτού σου, ακόμα και στην πραγματική ζωή.

Which Side are you On?

Σκιά μαύρη, σκιά μονάχη και γρουσούζα,
μόνη ήσουν μόνη θα μείνεις.
Στέκι δεν θα βρεις ποτέ, πάντα θα φεύγεις.
Φίλους δεν θα' χεις ποτέ, πάντα θα φεύγεις.
Καμιάν Ιθάκη δεν είχες στο μυαλό σου.
Κανένα ταξίδι δεν απόλαυσες.

Πάντα ήσουν με όλους και με κανένα.
Πάντα ήσουν μόνος με άλλους σαν και σένα.
Χμ... τώρα ο δρόμος τέλειωσε, δεν πάει άλλο.
Χα χα... ωραίο παρόν.
Κάτσε και σκέψου φίλε μου στο παρελθόν,
Θυμήσου αν απάντησες ποτέ σ' αυτό:
Which side are you on?

Which side are you on boys? Απαντήστε παρακαλώ, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας την ερώτηση.

Scream II

Scream

"Εν Τάξει"... Δημήτρη

Μια τάξη επικρατεί στην εικόνα, οριζόντιες λωρίδες από το τοιχάκι, τη λίμνη, τα βουνά, και ένα ζευγάρι αγαπημένο δίπλα-δίπλα, στοργικά έσμιξε, το "αρσενικό", με δανεικό φαλλικό σύμβολο το κολωνάκι, λίγο πιο ψηλό, πιο ευθυτενές, πιο "κλειστό" στέκει προστατευτικά θαρρείς, και μόνιμα πλέον, δίπλα στη σύντροφό του.

Ανταποκρίνομαι φίλε μου Δημήτρη (mitsosmt01) στην προτροπή σου να γράψω κάτι. Σημαντικές επαγγελματικές αλλαγές (μετάθεση από Πτολεμαΐδα, νέο ιατρείο στη Φλώρινα, φτου κι από την αρχή λοιπόν... αλλά και ανανέωση, και σμίξιμο καθημερινότητας με τους αγαπημένους μου) μου στέρησαν το χρόνο να ανανεώσω το ενδιαφέρον σου. Χαίρομαι και με τιμά που με παρακολουθείς και είθε κάποτε να τα πούμε (και να τα πιούμε) και από κοντά.

Είμαι εντάξει πλέον Μήτσο μου, είμαι εντάξει...

Εν τω μεταξύ ετοιμάσου να απαντήσεις στη βασική και θεμελιώδη ερώτηση που θα σου τεθεί σε μια επόμενη ανάρτηση: "Which side are you on?"...

The Politician

Why so lonely?

Fortino Samano

Φωτο: Agustin Victor-Casasola.

O Fortino Samano, Μεξικανός υπολοχαγός του Ζαπάτα, εκτελέστηκε το 1917 απ' τον ομοσπονδιακό στρατό. Η φωτογραφία απεικονίζει τη στάση του απέναντι στο εκτελεστικό απόσπασμα όταν, δευτερόλεπτα πριν την εκτέλεσή του, ζήτησε ένα τσιγάρο και πόζαρε ακουμπισμένος σε ένα πέτρινο τοίχο, χαμογελώντας άφοβα στο φακό του Agustin Victor-Casasola.

Αυτός ο σπουδαίος άντρας, που ξεπέρασε και περιγέλασε το θάνατο, ενέπνευσε τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να γράψει ένα τραγούδι. Οι στίχοι του τραγουδιού αυτού μοιάζουν με σύντομο θεατρικό σκετσάκι σε τρεις πράξεις και με τρεις διαφορετικούς αφηγητές, τον ίδιο τον Σαμάνο, τον εκτελεστή και ...το τσιγάρο του.

Ο Φορτίνο Σαμάνο καπνίζει και σκέφτεται:
"Είμ' ό,τι δεν έζησα. Είμαι η βροχή που θα ‘ρθει
να δροσίσει άγνωστων γυναικών το κορμί.
Βράδυ, στα κρεβάτια τους, θα στενάζουν ξαναμμένες:
"Ποιος Σαμάνος έφερε τούτη την βροχή;"

Ο στρατιώτης με το όπλο σημαδεύει και σκέφτεται:
"Με μια κίνηση απλή θα του κλέψω ό,τι έχει ζήσει.
Είμαι ένας μικρός Θεός, είμαι ένα στοιχειό.
Πάνω από το αίμα του, αύριο εδώ, την ίδια ώρα,
ερπετά θα σέρνονται, όπως κάνω κι εγώ..."

Το τελευταίο τσιγάρο και εκείνο σκέφτεται:
"Θα γίνω γέλιο να κρυφτώ σε παιδιά που ξεφαντώνουν.
Ο καιρός θα χάνεται, ώσπου κάποιο από αυτά θα φωνάζει liberta!
Κι όπως θα κοιτά τις κάννες, θα βρεθώ στα χείλη του
σαν τσιγάρο ξανά..."

Nature

Legs

Φωτογραφικά κλισέ

Φωτογραφία: Νίκος Οικονομόπουλος

Φωτογραφικά κλισέ: Ο καπνός που σκέπασε το πρόσωπο του καπνιστή, μια εικόνα που κρύβει το πρόσωπο του μεταφορέα της στο δρόμο (copyright: Ν. Οικονομόπουλος).
Ο περαστικός που από το σκοτάδι μπήκε σε μια σχισμή φωτός (Bresson), μια κολώνα που κρύβει το σώμα ενός περαστικού.
Το τρομπόνι ή κάποιο άλλο αντικείμενο (μπαλόνι, σημαία) που έκατσε μπροστά στη φάτσα του ανθρώπου (Robert Frank).
Μια σκάλα που κάποιος/οι την ανεβαίνουν/κατεβαίνουν (Kertesz), κλπ κλπ.

Κατ' αρχήν να ξεκαθαρίσω πως δεν εννοώ, και δεν υπάρχουν φυσικά, κλισέ θέματα. Αυτό που σίγουρα υπάρχει είναι οι κλισέ φωτογραφικές υλοποιήσεις (βλέπε αντιγραφές) που αφορούν συνήθως αποσπασματικά και επιφανειακά γνωστά φορμαλιστικά ευρήματα.

Αναφέρομαι δηλαδή στην αντιγραφή κάποιων πασίγνωστων οπτικών ευφυολογημάτων, σπουδαίων φωτογράφων και σπουδαίων φωτογραφικών έργων (όπως το παραπάνω), που, πρώτον, ήταν πρωτότυπα και, δεύτερον, ήταν το κερασάκι στην τούρτα συγκροτημένων φωτογραφιών (η φωτογραφία δεν ήταν μόνο αυτά αλλά καί αυτά).

Το να βγάλω μια φωτογραφία κυνηγώντας ένα τέτοιο γνωστό και πολυεφαρμοσμένο κολπάκι, καταλήγει συνήθως σε μια επιφανειακή μίμηση, χωρίς ουσία και φωτογραφικό βάθος. Μιμούμαι ουσιαστικά μια χειρονομία χωρίς να αρθρώνω την αντίστοιχη ομιλία.

Οι "δρομάδες" τύπου Winogrand συχνά κάνουν το ίδιο λάθος. Μιμούνται την φόρμα του Winogrand (που ήταν η δική του φόρμα, αυτός τη βρήκε, και αφορούσε συγκεκριμένη εποχή και συνθήκες) αλλά στις φωτογραφίες τους απουσιάζει πχ ο σαφής πολιτικός λόγος του μακαρίτη. Απουσιάζει δηλαδή ένας σύγχρονος φωτογραφικός λόγος, που ξεδιπλώνεται και αφορά το σύνολο μιας συνεχούς και συνεπούς δουλειάς, και καθορίζει εν τέλει και τη φωτογραφική ταυτότητα των σπουδαίων φωτογράφων. Ο Winogrand ήταν κάτι πολύ περισσότερο και βαθύτερο πίσω από τη βιτρίνα των στραβών οριζόντων και των τακτοποιημένων περαστικών.

Οι μεγάλοι αυτό κατάφεραν, ο καθ' ένας, αν προσέξετε, παρά τους επηρεσμούς που φυσικά πάντα υπήρχαν, κατάφερε και βρήκε μια πρωτότυπη και προσωπική φόρμα που χαρακτήριζε ένα συνολικό σώμα δουλειάς και όχι μεμονωμένες φωτογραφίες.

Με κάθε καλή διάθεση τα γράφω αυτά προς όλους όσους προβληματίζονται πάνω στη φωτογραφία και τους προτρέπω να ανακαλύψουν την δική τους προσωπική φόρμα και τα δικά τους οπτικά παιχνίδια. Τότε και η σκάλα και η σχισμή του φωτός και όλα τα θέματα θα εχουν μια προσωπική και αναγνωρίσιμη μορφή.

Discus

Outsider

Family Snapshot